wyjście9

Kuszy tę: «Czy dobrze z młodym Absalomem?». Odpowiedział Kuszyta: «Niech się tak wiedzie wszystkim wrogom pana mojego, 'króla, którzy przeciw tobie złośliwie powstali, jak powiodło się temu młodzieńcowi». Król zadrżał. Udał się do górnego pomieszczenia bramy ■i płakał. Chodząc tak mówił: «Svnu mój, Absalomie! Absalomie, synu mój, synu mój! Kto by dał, bym ja umarł zamiast ciebie? Absalomie, mój synu, mój synu!»”.

Ojciec chcący ofiarować się za syna. Lecz Dawid nic nie może uczynić dla Absaloma; jego krzyk: ,,Synu mój!” inie przywróci życia, staje się powodem najpierw smutku, a potem złości, rodząc zamieszanie w wojsku, gdyż była to na pewno ostatnia rzecz, jakiej się spodziewali. Krzyk: „Synu mój, synu mój!” jest krzykiem Boga za każdym z nas, jest krzykiem Boga za swoim ludem, Boga, którego potęga skrywa się w niepohamowanej miłości, miłości przywracającej życie synowi.

Niektóre teksty biblijne związane z tematem

Przyjrzyjmy się innym tekstom biblijnym, w których słychać wołanie: „Ludu mój!”, Synu mój!”, by lepiej zrozumieć ową wszechogarniającą, stwórczą miłość. Bóg, którego powinniśmy znać, jest Bogiem Wyjścia, Bogiem Ewangelii, Bogiem naszego Pana, Jezusa Chrystusa.

Jeśli ktoś nie zna Go właśnie takim, to dlatego, iż nie zna rzeczywistości, w której On się objawia, a więc widzi Go z daleka, abstrakcyjnie, na sposób filozoficzny. Gubi się tym samym w tysiącach problemów. Tu właśnie ma swe źródło wszędzie wciskający się ateizm, pod różnymi postaciami, także w nas; zawsze, kiedy nie widzimy rzeczywistej obecności Boga, nie dostrzegamy mocy Jego stwórczej żarliwości. Kiedy oddalamy się od Niego — wtedy sama idea Boga stopniowo staje się nam obca i zupełnie zanika. Największym nieszczęściem naszych czasów jest z całą pewnością niezdolność do tego, by stanąć wobec Boga, który żyje, i odsyłanie Go poza margines życia.

Z wielu tekstów biblijnych chlałbym zaproponować dwa podstawowe, które mogą przywołać inne.

1)    Rozdziać drugi Księgi Ozeasza, w którym Bóg —■ po proroctwie o dzieciach Ozeasza, nazwanych: jedno „Nie-kochana” i drugie „Nie-mój-lud” — przyrzeka: „Liczba synów Izraela będzie jak piasek nadmorski, którego nie można zmierzyć i nie można zliczyć. A zamiast ich nazywać: «Lud-nie-mój», będą im mówić: «Dzieci żyjącego Boga». Złączą się wówczas synowie Judy z synami Izraela i ustanowią sobie jediną głowę; z całego kraju się zbiorą, bo wielki będzie dzień Jizreel. Mówcie do braci swoich: «Mój lud», a do swych sióstr: «Umiłowana»” '(Oz 2, 1—3).

Taikie nazwanie nie jest nazwaniem abstrakcyjnym, lecz wiąże się z obudowaniem jedności narodu; wyraża się w tym potęga Bożej miłości, która wchodząc w życie swego ludu, na powrót czyni go jednością, ożywia i przywodzi zagubionych. Tekst ten może być przedmiotem uważnej medytacji, wraz ze wszystkimi tekstami równoległymi, które Biblie podają zwykle w przypisach, a które mogą pomóc w jego zgłębieniu.

2)    Drugim, podstawowym tekstem, podejmującym wiele motywów ze Starego Testamentu, jest Pierwszy list śiv. Piotra. „Wy jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła, wy, którzyście byli nie--ludem, teraz zaś jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili miłosierdzia, teraz .zaś jako ci, którzy miłosierdzia doznali” (1 P 2, 9—10).

Tak więc naród ten jest synem, owocem miłosierdzia Bożego, tego miłosierdzia, które widzieliśmy u Jezusa w Jego sposobie patrzenia na zagubione tłumy: „A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza” (Mt 9, 36).

„Ludu mój!”

W miarę jak zagłębiamy się w tekst Księgi Wyjścia, roztacza się przed nami coraz rozleglejsza panorama.