zasady16

sicaw kilkuosobowych zespołach. Każdy członek zespołu wykony; pewną część zadania. Następnie uczniowie zbierają otrzymane wyniki, ci*iają je i wyciągają wnioski. Podział funkcji w takim zespole, o ile nić jest bilony przez nauczyciela, dokonuje się na ogół spontanicznie - zgodnie i zainteresowaniami i możliwościami uczniów. NauczycieLpowinien czuwać, by v-—mowie o zbyt niskiej samoocenie nie pozostawali bierni w obawie, że nic nie potrafią zrobić, oraz by uczniowie najenergiczniejsi nie starali się nadmiernie narzucać innym swej woli.

Doskonalą okazją do pobudzania do pracy dzieci nieśmiałych lub przekona-syzh (jakże często niesłusznie) o swoim braku zdolności do matematyki, są -. — ego rodzaju gry dydaktyczne. Gra kojarzy się dzieciom z zabawą, a zaanga-. «anie emocjonalne pozwala przezwyciężyć lęk przed włączeniem się do

Eólnego działania. Niebagatelne znaczenie ma leż fakt, że gry są prowadzone Izy uczniami, a nie w relacji uczeń-nauczyciel. Dziecko rozmawia z partne-równorzędnym, swoim kolegą. Jest to o wiele łatwiejsze niż głośne formuło-lanie myśli przed nauczycielem i resztą uczniów. Wprowadzenie pewnych

I ścięć za pomocą gier może dać lepsze wyniki niż stosowanie metod tradycyjna**^

Niesłychanie ważne jest, by aktywizując ucznia umysłowo równocześnie : - zzić w nim zmysł krytycyzmu. Należy w szczególności przyzwyczajać ucznia ec tego, by przed przystąpieniem do pracy nad postawionym zadaniem zastanowi się, czy jest ono poprawnie sformułowane i czy w ogóle można je rozwiązać.

W kształtowaniu postawy krytycznej już od I klasy ma pomóc dzieciom łKsawiana w punkcie 1.1.7 postać Gapcia. ,

Spełnienie zasady świadomego i aktywnego udziału ucznia wymaga odpowiednich warunków: dostatecznej ilości czasu (tzn. niezbyt obszernego :r:gramu)i niezbyt licznych klas. Często nauczyciel decyduje się na Łi ..czanie werbalne w obawie, że nie zdąży przerobić programu lub z uwagi na i : że ma w klasie zbyt wielu uczniów i nie jest w stanie śledzić pracy ich *■ szystkich. „Nauczając równocześnie 30 uczniów nie jest w stanie uwzględnić hxt\nvidualnych szybkości przyswajania materiału - pisze A.A. Stolar ([M. 47], et 34).

„'ednakże nawet przy liczniejszej klasie nauczyciel może znacznie poprawić wyniki nauczania starając się mniej mówić, a więcej organizować pracę ucznia.

W 1.1.5 mówiliśmy o tematach mających na celu rozwijanie zainteresowań -zznia i stymulowanie jego rozwoju. Należy tu bardzo wyraźnie podkreślić, że przerabianie takich zagadnień spełni rolę tylko pod warunkiem świadomego . z-:tywnego udziału ucznia w lekcji. Przy nauczaniu podającym wprowadzenie i siatkowych tematów nie tylko nie przyczyni się do przyspieszenia rozwoju -rr.ysłowego dzieci, lecz będzie dodatkowym balastem niezrozumiałego materiału, zajmującego czas i nużącego ucznia.