00014

nie jest możliwy. W tym sensie twórczy tekst jest zawsze „dziełem otwartym”. Szczególna rola języka w twórczych tekstach - które w pewnym sensie są mniej przekładalne od naukowych - wynika po prostu z konieczności pozostawienia konkluzji w zawieszeniu, rozmycia uprzedzeń autora poprzez wieloznaczność języka i niewyrazistość ostatniej sceny. Podważyłem twierdzenie Valćry ego, jakoby „ii ny a pas de vrai sens dun texte”, lecz zgadzam się z twierdzeniem, że tekst może mieć wiele sensów. Sprzeciwiam się twierdzeniu, że tekst może przyjąć każdy sens.

Bez wątpienia, istnieją tak zwane teksty filozoficzne, które należą do kategorii „twórczych”, jak również tak zwane teksty „twórcze”, które dydaktycznie narzucają jakąś konkluzję - tam gdzie język nie jest w stanie urzeczywistnić sytuacji otwartości - lecz nazywam tutaj Idealtypen, a nie klasyfikuję konkretnych tekstów. Christine Brooke-Rose mówi o „tekstach palimpsesto-wych”: sądzę, że tego rodzaju teksty po prostu bardziej wyprost uwidaczniają swe wewnętrzne sprzeczności bądź że oprócz sprzeczności psychologicznych (jak to było w dawnej powieści realistycznej) wskazują także na kulturalne i intelektualne. Kiedy wskazują na sprzeczność samego aktu pisania, zyskują status metatekstu, mówią o swej własnej, wewnętrznej i radykalnej otwartości.

Odczytanie przez Rorty’ego mojego Wahadła Foucaulta cechuje wielka^ruHiwość i spostrzegawczość. Okazał się czytelnikiem empirycznym, który spełnił wymagania Czytelnika Modelowego postulowanego przeze mnie dla tej powieści. Mam nadzieję, że nie zirytuje go ta pochwała, ponieważ wygłaszając ją, uznaję, że nie czytał „tekstualności” w ogóle, lecz że czytał moją powieść. Fakt, że rozpoznaję moją powieść (i sądzę, że inni też to potrafią) w jego interpretacji i pomimo jego interpretacji, nie zmienia mojej po-

irpretacji Korty ega    _odczytanie Rorty’ego

Teraz pozwolę sobie ocen    _niedopusz-

J

widzenia czytelnika. §3^dz^^f^^ipli-

**“« ęr,55f5Ł2SUJS»

e przeczytał m oj 4P    _Użv( części mojej

:wne jej aspekty, a inne P^on^W® *    ,_ub _ _jak

iwieści dla celów swej tezy    retorycznej. Skupił

igerował - dla celów swoi |S a ójejpowieści (na jej ę wyłącznie na pars    tMlP _mflcfentem

ronię przeciwnej interpr j ■    , ;_nlcrpretacyj-

*s Jy fakt, że w mojej po"**- °^b_°* ^_en,u * ego szaleństwa monomani    . całości -dwa

.sinych kartek,należącychdo

ane przykłady ^mte^^relaql, ^ ^^lCasaubona, który doją Lii oraz końcowa mte^re ^ ^ _nadmiaru mterpreta-:hodzi do wniosku, ze d    powiedział.

#. Czułbym się zakłopotany.    _byty

l^ u,,O-^-StSSS- * “

moimi własnym ,    dydaktyczną wymo-

stwierdzeme, ze wyznać , ją    - _zawarte w mojej

wę powieści. Niemniej wruoski te sązaw^

powieści, obok innych moz wy ^    ^ _{że nie} wykiył

Rorty może sprzeciwić    _zatem wina leży

tych innych przykładów '^nt^^p poczytał w moim przypuszczalnie    może mu

tekście to, co twierdz, P    . _tekstu. ponieważ

zarzucić, iż po prostui uz> ^ ^ _{sobje przyw}ilej _ro-zarzut ten oznacza*_jako organicznej całości. Rorty zumienia mojego* J _{akt odczytania przez me-

« -a ■ "i-«•'”^ób

|A

B

159