CCF20100112002

Konstrukcja problemu

Stany społeczne i finansowe

Dezintegracja

rodziny

Wzrost przestąp-		Wzrost śmiertclno-		Wysoka
czości związanej		ści związanej		umieralność
z substancjami		z substancjami		(VIV, TBC)

Wzrost

rozpowszechnienia używania substancji

Brak działań i strategii lokalnej

MAŁY POZIOM ZAANGAŻOWANIA SPOŁECZNOŚCI LOKALNEJ W ZAPOBIEGANIU NADUŻYWANIA SUBSTANCJI

Niski poziom		Mała wrażliwość
wiedzy		społeczna wobec
w społeczności		zjawiska

Małe proporcje osób		Nikła współpraca
angażujących sią		pomiądzy
w profilaktyką		instytucjami

Rodziny są niedoinformowane

Nieodpowiednia edukacja w szkołach

Środki

traktowane

jako

problem

marginalny

Ludzie nic widzą potrzeby uczestniczenia w profilaktyce

Małe

zainteresowanie ze strony władz lokalnych

Brak zainteresowania ze strony lokalnych autorytetów

Brak

zainteresowania ze strony specjalistów

Liczne ważne problemy w społeczności

Brak zainteresowania ze strony mediów

Ryc. 7. Konstrukcja problemu

Źródło: E. Swiątkiewićż, Profilaktyka w społecznościach lokalnych, w: Profilaktyka w środowisku y lokalnym, red. E. Świątkicwicz, Warszawa 2002, s. 44

_ rzeczywista obecność reprezentantów wielu lokalnych instytucji już na etapie pianowania lokalnej strategii profilaktyki i/lub ograniczania problemów związanych z substancjami psychoaktywnymi;

_ sformułowanie jasnych, realistycznych celów i oczekiwanych rezultatów działań; ^ ustalenie precyzyjnego harmonogramu realizacji zaplanowanych działań z jednoznacznym określeniem osób i instytucji odpowiedzialnych za ich realizację; regularne spotkania między realizatorami (np. raz w miesiącu) organizowane przez wybranego w dowolny sposób koordynatora programu;

-    zadbanie o społeczną widoczność i akceptację przyjętej przez gminę strategii działań zapobiegających nadużywaniu substancji psychoaktywnych [Świątkie-wicz, 2002, s. 41],

Najistotniejsze problemy związane z profilaktyką w środowisku lokalnym i możliwościami podniesienia jej skuteczności zostały zaprezentowane na rycinach nr 7 i 8. Istotny problem stanowi brak spójnych działań i strategii lokalnej, a co za tym idzie mały poziom zaangażowania społeczności lokalnej i przejmowania odpowiedzialności za własne środowisko. Zaplanowane i zintegrowane działania mogłyby przyczynić się do współpracy lokalnych organizacji i instytucji, a także wolontariatu angażującego się w działania profilaktyczne.

Mimo zintensyfikowania działań w zakresie profilaktyki niedostosowania społecznego w ostatnich latach, nadal nie wykorzystuje się wielu możliwości tkwiących w społecznościach lokalnych.

Polskie doświadczenia w dziedzinie projektowania i wdrażania programów profilaktycznych są o wiele skromniejsze. W ostatnich latach proponuje się na przykład sukcesywne powoływanie specjalnych rad (w porozumieniu z lokalnymi władzami administracyjnymi), odpowiedzialnych za działalność profilaktyczną na danym terenie, które skupiałyby fachowców z różnych dyscyplin naukowych oraz obszarów praktyki, związanej m.in. z przestępczością, dewiacjami, z wychowaniem i działalnością wśród młodzieży, z daleko idącą pomocą dziecku i rodzinie, przeżywającej różnorodne kryzysy życiowe [B. Urban, 1997, s. 199], Zasadnicze funkcje takich rad sprowadzałyby się do:

-    koordynacji badań diagnostycznych, zmierzających do wyselekcjonowania jednostek oraz rodzin potrzebujących opieki i uczestnictwa w programach pomocy;

-    ujednolicania programów profilaktyczno-terapeutycznych różnych instytucji i organizacji (np. szkół, ośrodków kościelnych, stowarzyszeń, fundacji itp.), zajmujących się pracą z dziećmi i młodzieżą oraz z ich rodzinami;

-    pośrednictwa między tymi instytucjami i organizacjami a władzą administracyjną, sądem, policją itp.;

-    poszukiwania fachowców (ekspertów) dla poszczególnych ośrodków;

-    wymiany doświadczeń oraz teoretycznego i praktycznego szkolenia kadr specjalistycznych [Zinkiewicz, 2001, s. 509].

Lokalne Rady tio spraw Profilaktyki, dzięki odpowiednim zapisom prawnym, mogłyby podejmować działania w porozumieniu z lokalnymi władzami admini-