I w odmianach czasu smak jest 116

TRANSKRYPCJA TEKSTÓW

Zasady normalizacji tekstu, które przyjęto w antologii, zostały podporządkowane przede wszystkim tendencji zachowania istotnych właściwości językowych autorów i epoki W zakresie ortografii przyjęto współczesny, to znaczy dwudziestowieczny, system znaków diakrytycznych (np. mysi — myśl, ządza — żądza). Pochylenie w samogłoskach uwzględniono tylko w rymach, dla zaznaczenia, że w XVIII w. był to rym dokładny (dzieła — zwyciężyła). Wyrazy, w których występowało ó, a dzisiaj piszemy u, bądź odwrotnie, podano według zasad obecnie obowiązujących. Nie zachowano nosowości samogłosek a, e przed spółgłoskami nosowymi {nam, zięmid). Końcowe ę — z wyjątkiem rymu, który czasem narzuca odnoso-wioną wymowę — zapisano zgodnie z ortografią współczesną. Odstąpiono od tej zasady w przypadku kilku wyrazów', występujących konsekwentnie bez nosówki (miedzy; tęskno).

Zachowano oboczności w grupach spółgłoskowych żrz (pojrzećpojźrzeapojźreć); sk, st, sp (szkleń icwśklen ica,    wszystko: wszytko,

spłachećszpłacbećj podobnie w wyrazach typu: ojciecociec, przyjścieprzyście, szla-chcic.ślachcic. Utrzymano także wymianę spółgłosek zwartoszczelinowych na szczelinowe {zmierzka się.zmierzcha się).

Formy ściągnięte doprowadzone do postaci skrajnej, np. w przysłów4cu więcy=więcęj i dopełniaczu rodzaju żeńskiego, dojrzały ~ dojrzałej. transkrybow^rano w dzisiejszym brzmieniu, ścieśniając dla zachowania dokładności rymu: Więcej, dojrzałej. Nie uwzględniono zjawiska rozszerzenia bądź zwężenia samogłosek przed spółgłoskami płynnymi: l.ł.r,m,n_y (marmory. dziło). Końcówki narzędnika i miejscownika liczb)' pojedynczej, a także celownika i narzędnika liczby mnogiej podano w formie dziś obowiązującej (nowem — notiym, wieszczemi — wieszczymi), chyba że występowały w parze rymowej.

Końców'ki -ija, -yja, w pożyczkach z łaciny