I w odmianach czasu smak jest 117

TRANSKRYPCJA TEKSTÓW

(unija, legacyja) dostosowano do ówczesnej wymowy, zaświadczonej rytmiką wiersza. Natomiast podwojenia spółgłosek (affekt, raffa) redukowano.

Respektowano właściwości barokowej deklinacji. Dopełniacz rzeczowników rodzaju żeńskiego ma obok formy na -e formę -ej: dusze obok lutnie]. Biernik rzeczowników rodzaju żeńskiego ma formy na -</ i na -er panią — — panią. Miejscownik rzeczowników rodzaju żeńskiego ma często końcówkę -ej: w taniej, we Francyjej. Dopełniacz rzeczowników rodzaju męskiego upodobnia się do odmiany żeńskiej. np.: zastępcę, rajce. Celownik rodzaju męskiego często zachowuje końcówkę -w: np. nie tylko Bogu, ale też człowieku, mężu obok mężowi. W liczbie mnogiej występują w mianowniku rzeczowników' rodzaju żeńskiego końcówki -y lub -/': nocy, konwi. Biernik rzeczowników męskoosobowych często ma formę identyczną z mianownikiem: ludzie. Narzędnik rzeczowników rodzaju męskiego i nijakiego ma końcówkę -y lub np. przyjaciół}'. Częstszy jest jednak narzędnik na -mi: żalmi. fortelmi. Również częsty jest miejscownik rzeczowników' rodzaju męskiego i nijakiego z końcówką -ech : w leciecb. Zachowano także nieco inną niż dzisiejsza odmianę przymiotników: formę biernika liczby pojedynczej rodzaju żeńskiego na -ę: twoję; cierpliwę. Podobnie uwzględniono dawne formy przysłówkowe: pogotowiu, po runu, różno; a także ówczesne formy liczebników: siedtn. ośm.

7. form staropolskiej koniugacji zachowano częstą wówczas końcówkę bezokolicznika na -ić : rnyślić, obok — również uwzględnionej w^T tekstach antologii — końcówki -eć. Respektowano oboczności typu zjadsz}':zjadłszy w imiesłowie czynnym czasu przeszłego. Zachowano także wszelkie postaci i różnice w zastosowaniu form przedrostkowych, np. tiaj-: na-, przez-:bez-.

Pisownia łączna lub rozdzielna wyrazów została ustalona według zasad współczesnej ortografii. O drobnych odstępstwach decydowało kryterium znaczeniowe, np. partykuła // pisana jest łącznic /. czasownikami, ale gdy pełni funkcję spójnika zdania warunkowego — rozdzielnie, to samo dotyczy nic zleksykalizowanych wówczas postaci obecnego spójnika i przyim-ka: oraz. podczas.

Spolonizowano łacińską pisownię wyrazów spolszczonych lub rodzimych, np.: pbilo-sophia, Tbais, xiqdz.

Często występujące w siedemnastowiecznej pisowni duże litery pozostawiono jedynie w tych przypadkach, gdy mają one szczególny walor emocjonalny. Zastosowano także współczesny system interpunkcyjny.

Utwory, podane w antologii we fragmentach, otrzymały własną numerację wierszy.