P1090103

Jose Damian Gaitan OCD

życie bardzo ascetyczne, pełne wyrzeczeń i wymagań osobistych, ale nie musi być chrześcijaninem.

W chrześcijaństwie dla ascezy. tak jak np. dla modlitwy czy apostolatu, fundamentalne jest odniesienie do osoby Jezusa Chrystusa, które nadaje rzeczom całkowicie odmienny kształt. Z punktu widzenia bardziej teoretycznego niż praktycznego, przyczyny, dla których w chrześcijaństwie asceza uległa dyskredytacji, można sprowadzić do trzech: przyjmując zawsze jasno, że właściwie, to. co się odrzuca, to określony sposób życia chrześcijańskiego, który my nazywamy ascezą. Są to następujące przyczyny: brak łączności między życiem ascetycznym chrześcijanina i tym, co prawdziwie było życiem ascetycznym Jezusa, Jego drogą Krzyża, Śmiercią i Zmartwychwstaniem: brak łączności między rzeczywistością sakramentalną, chrzcielną i zaangażowaniem nowego życia w Chrystusie; i. na koniec - brak łączności w naszych założeniach pomiędzy elementem wyrzeczenia, negacji i śmierci, z jednej strony, i celem, do którego się dąży. a którym jest. lub winno być zmartwychwstanie i życie nowych synów w Synu - z drugiej.

Do tego wszystkiego można dodać jeszcze przyczynę zewnętrzną wobec chrześcijaństwa, a którą ono przyjmuje i dzieli ze społeczeństwem, w^r którym żyje: mianowicie „mieszczanienie" społeczeństwa i prawo minimalnego wysiłku. Nie chodzi o to. by ideałem było życie skomplikowane.

I Nie jest nim - przynajmniej z chrześcijańskiego punktu widzenia, .scen oznacza w zasadzie im łatwiejsze byłyby rzeczy i im mniej braków byśmy ćwiczenie. mieli - tym lepiej. I właśnie do tego dąży rozwój: do zaofiarowania nam życia bardziej godnego i możliwie wygodnego dla ludzi, którzy są dziećmi Boga. Jednak nie powinniśmy pozwolić, by w jakimkolwiek momencie spowodowało to atrofię naszej zdolności wysiłku i wymagań osobistych.

Chrześcijańska perspektywa ascezy

W próbie wyjaśnienia tego, co dziś winno być ascezą chrześcijańską, moja refleksja pójdzie przede wszystkim w dwóch kierunkach, pozwalających odpowiedzieć na przyczyny deprecjonowania, niedoceniania wartości ascezy tutaj wskazywanej.

Chrześcijaństwo nie szuka, podobnie jak (sądzę) żadna inna religijna doktryna lub filozoficzna ideologia, śmierci dla samej śmierci, wyrzeczenia dla wyrzeczenia, ascezy dla samej ascezy. jeśli nie służą one jakimś celom.

To jest to, co jest prawdziwie ważne, mimo że jesteśmy świadomi, iż w naszej aktualnej rzeczywistości ziemskiej, aby dotrzeć do niej. musimy przejść przez ascezę, śmierć, negację innych rzeczy, nie będących wyrazem tego życia, do którego dążymy, lub nie prowadzącym do niego.

Ascezą. dla chrześcijanina, jest przede wszystkim realnym wysiłkiem do podjęcia w życiu codziennym, wysiłkiem przyłączenia się do Chrystusa przez wiarę, przez którą staliśmy się Jego uczniami, rezygnując ze wszystkiego. co mogłoby zaszkodzić i byłoby przeciwne sprawie Jezusa: Królestwu Bożemu w nas i wśród nas. Tymczasem Jezus nie tylko ukazał nam nową wizję świata, ale wskazał nam też możliwość nowego sposobu życia i polecił, abyśmy kontynuowali Jego dzieło i uczynili je rzeczywistością w nas i naszym świecie. Wszystko to wymaga Jego ascezy, walki, wysiłku, by uczynić rzeczywistą śmierć człowieka starego, aby żyć jako człowiek nowy w Chrystusie. Jest określonym wysiłkiem uczynienia rzeczywistym tego. co już symbolicznie i w zarodku zostało zrealizowane podczas chrztu: śmierć z Chrystusem po to, by z Nim zmartwychwstać.

Rozdziały drugi i trzeci Listu do Kolosan są dobrymi, chociaż nie jedynym. przykładami nauki Pawłowej w tej kwestii. Przedstawmy niektóre z jego wersów:

Jak więc przyjęliście naukę o Chrystusie Jezusie jako Panu. tak dalej w Nim postępujcie: zapuśćcie [w Nim] korzenie i na Nim dalej się budujcie, i umacniajcie się w wierze...

Jeśli więc razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadający po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy ukaże się Chrystus, nasze Życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale. (...) Nie okłamujcie się wzajemnie, boście zwlekli z siebie dawnego człowieka z jego uczynkami, a przyoblekli nowego, który wciąż się odnawia ku głębszemu poznaniu Boga, na obraz Tego, który go stworzył (Kol 2,6; 3.1-4.9-10).

Zatem jeśli chcemy być zawsze żywi z Nim i zmartwychwstali do tego nowego życia, musimy umieć umierać z Nim, i tak jak On w każdej chwili, aby żyć tylko dla Boga (por. Rz 6).

Powiedzieć, że nie potrzebujemy określonej ascezy, określonej walki, aby żyć jak chrześcijanie, aby żyć tym nowym życiem z Chrystusem, jest