P1150085

Przeciwciała moiiokionalnc. Są subsiancjami rokującymi nadzieję w ostatnich latach jako najbardziej skuteczna metoda immunoterapii nowotworów. Obecnie do praktyki klinicznej wprowadzono kilka przeciwciał monoklonalnych, takich jak: rituksimab - przeciwko antygenowi błonowemu CD20 limfocytów B. tra-stuzumab - przeciwko receptorowi HER-2/neu oraz cctuksimab - przeciwko receptorowi naskórkowego czynnika wzrostu. Leki te okazały się skuteczne zwłaszcza w opornym na dotychczasowe leczenie p komórkowym chłoniaku nieziami-czym. w raku piersi. Badanie ich skuteczności w innych nowotworach, zarówno w inonotcrapii, jak i w skojarzeniu z innymi cytostatykami, jest na etapie prób klinicznych.

Terapia genowa

Terapia genowa opiera się na ingerencji w proces rozwoju nowotworu, polegający na aktywacji onkogenów i inaktywacji genów przeciwnowotworowych (tumor supressor genes). Sposoby postępowania leczniczego, określane mianem terapii genowej, mają polegać na: wprowadzeniu lub korekcie zmutowanych genów przeciwnowotworowych, inaktywacji onkogenów oraz indukcji genów tzw. apoptozy, czyli zaprogramowanej śmierci komórek nowotworowych.

Inne możliwości terapii genowej mogą dotyczyć: wprowadzenia sekwencji indukujących syntezę substancji toksycznych dla komórki nowotworowej, aktywacji (poprzez transfer genu) prekursorów leków, które ulegną przekształceniu w leki cytotoksyczne wyłącznie w komórce nowotworowej, oraz wprowadzenia sekwencji anlysensownych (unliscnse therapy). eliminujących ekspresję niepożądanych genów warunkujących rozwój procesu nowotworowego. (Rozdz. 6).

CZĘŚĆ XIV. LEKI O DZIAŁANIU MIEJSCOWYM. ŚRODKI CIENIUJĄCE

77

Leki o działaniu miejscowym

Zdzisław Kleinrok, Romuald Langwiński

Skóra wraz z tkanką podskórną stanowi naturalną barierę chroniącą żywy organizm przed szkodliwym działaniem różnych czynników środowiska zewnętrznego. Niezależnie od tego skóra bierze czynny udział w regulacji wielu ważnych czynności organizmu, takich jak regulacja temperatury ciała, odczuwanie bodźców zewnętrznych, tworzenie barwnika, syntezy witaminy D oraz wchłanianie i wydalanie. Z tych powodów skórę należy rozpatrywać jako ważny dla życia narząd, którego zaburzenie czynności prowadzi do poważnych powikłań. Zmiany patologiczne w postaci różnego rodzaju wykwitów skórnych są przejawem mc tylko miejscowych zmian chorobowych, lecz także często powstają w wyniku różnych chorób narządowych.

W leczeniu chorób skóry stosowane są zarówno leki działające ogólnie, jak i leki działające miejscowo. Jakkolwiek leki stosowane miejscowo wywierają przede wszystkim dziulanie na skórę, to jednak wiele z nich może się wchłaniać do krwi i wywierać działanie ogólne. Dotyczy to przede wszystkim Icków rozpuszczalnych w tłuszczach.

Leki stosowane w ogólnym leczeniu chorób skóry

W leczeniu ogólnym chorób skóry, w zależności pil istna i.icych wskazań, stosuje się wiele znanych Icków. Stąd haidzo często w chorobach bakteryjnych skóry stosuje się doustnie lub pozajeliiowo antybiotyki i chemioicinpcuty ki. w chorobach zapalnych leki przeciwzapalne (zwłaszcza korfykoslcmidy ¹ w clmiobnchalergicznych leki przeciwnc/tileniowe itp. Szczególnie często jesi • ilceoiia wiiaminotcia-pia. niedobór bowiem wielu witamin |H>woduje wystąpienie zmian w czynności nabłonka ora/ całej skóry. Mniejsze zastosowanie w dciinatologii iiw leczone uodporniające zarówno czynne (stosowanie s/c/epionel i. jak i hienie (stosowa nic surowic), a także obecnie już. bardzo rzadko Stosowno.i aulolicnintciiipiu; Ić

445