PA120996

IWobii wyjść od trgo, że istnieją różne rodzaje struktur. Eco ws|>₀. mina o tym, ie mamy struktury i serie (303), że można toż rozomiw strukturę jako wobraz typową] formy" (267) albo jako Jcod gen<*rują<-, komunikaty" (265) itd. Przypuszczam, że mamy też struktury seryjn. co wygląda na paradoks. Wyróżnikiem ich strukturalności byłaby przy. należność do tego samego „bytu” w jego granicach, istnienie początku i końca w lej samej sferze zjawisk, więc jednak pewna wcalośriowośf'. aienieaystemowość.

Zacznijmy od struktury tekstu pisanego lub mówionego. Jestem zdania, że łączy je materia językowa, dzieli zaś przede wszystkim odmienna substancja i sytuacja pragmatyczna, nie wspominając o innych czynnikach.

Wyróżniłabym tu takie rodzaje struktur, jak np. systemowa, związana z językiem lub go naśladująca, taksonomiczna (chodzi o serię tworzącą hierarchię nadrzędności i podrzędności) i typologiczna, związana ze zjawiskami grupowymi. Struktura stylistyczna tekstu odznacza się szeregiem własności: jest „zakotwiczona" w językowej strukturze tekstu, a ten, jak wiadomo, podlega systemowi jako jego konkretyzacją. Jednakże określony tekst, tworzący oddzielną wypowiedź, odtwarza system tylko częściowo. Ponadto ta struktura stylistyczna, która jest jednocześnie powiązana ze strukturą langrte, ale jest też czymś odrębnym, posiada własny ęuari-syslcm, uporządkowany wzorzec stylu. Odrębności langttc i wzorca dowodzi fakt, że style przekraczają bariery języków etnicznych. Są to specjalne kody scmiotycznc. związane k sztuką, modą, obyczajem, w ogólności z kulturą człowieka. Między innymi mogą zaistnieć w materii języka i jego tekstach. O sensowności tej super® rukt ury świadczy to, że jest swoistą mapą kultury ludzkości

Ib, co nazywam sensownością stylistyczną, stanowi odbicie natury wmioiycznej wzorca w tekście, jego rozpoznanie, a co za tym idzie, zrozumienie. Potem można sobie analizować, rozbierać, „dyssek«>v.-.i,-jak mówił Słowacki, pamiętając wszakże o tym, że takiej dyssekcji wynika / Szkodliwa Jakaś materialność sucha” (Beniowski), która może zatrzeć cechy wzorca.

Struktura stylistyczna jakiegoś tekstu sprawia wrażenie, jakby była „nałożona" na podstawę językową, ale Jej całkowicie nie pokrywa. Sty-listycy wiedzą od dawna, że w tekście mogą istnieć składniki nacechowane stylistycznie i nienacechowane. Każe to nam przypuszczać. i<