Rzut dyskiem0011

pi y<. 13. Poprt-.ni po*>•..* mOOCB l|do- Kyc 14. Wtilwa poiycja mtocaakl ładu-|K»jo p» obroo«-    !%«•» po obnxi«.

Jaki układ powinna m eć sylwetka miotacza w chwili kiedy lewa noga dotyk* nem! po przeskoku? Otóż pr*w* noga powinna wylądować w okolicy środka koła i nieco w bok w prawo od iredn cy kierunkowej (ryc 4 Np 2). a noga lewa nieco w bok od śladu nogi prawej, na linii kierunkowej (ryc. 4 NI 2).

Dobrze wytrenowany zawodnik loduje zawsze Jednako*wo i zawsze poprawnie.

Same ślady stóp nie wystarcz* do oplsan a postawy. Spójrzmy na ryc. 13 i porówrajmy go z ryc. 14 Która sylwetka Jest poprawna?

Oczywiście, sylwetka miotacza na ryc. 13 jest znacznie lepsza — choć mc doskonała. Sylwetka zaś na ryc 14 jest bardzo zła; tak rzucaj* głównie kobiety, a spośród mężczyzn — samoucy.

Miotacz lądujący po przeskoku powinien tak daleko pozostawić rękę z tyłu. aby |c| przedłużenie wskazywało kierunek rzutu, a dysk znajdował się nadal nad piętą lewej nogi lub w najbliższej okolicy. Prawa noga. spoczywając na śródstopiu a nie na całej stopie, musi mieć charakterystyczny układ: pięta lekko podniesiona, sklerowana do linii rzutu, a tym samym w stronę nogi lewej Noga ugięta w stawie kolanowym pod kątem prostym. Kolano skierowane odwrotnie mz pięta. Lew? noga lekko ugięta opiera się palcach, ale w ten sposób. by pięta wskazywała w bok — poprzecznie do kierunku rzutu.

W chwili lądowania ciężar ciała musi spoczywać wyraźnie na nodze prawej (ryc 13)

Daacnic do rów-oomrncjo roxJo:cmi cięlaru c ała skraca ł Z"iekm*ka drogę dysk a oru zrenUtaza |«{o    1« ląlMMil IRUCCM. Z p*t| prawej no|i wyprowa

dzona w lewo od Środnicy kfcrurfcowti, powoduje mhwsanls równowagi. W prv#tkeicu nloua wykonu* obrót    o 160’* Aby go -iOfł rrecry^ icłe w}fcor*C. mul

ucz* lot r ouą birkó— ustawioną w r.s.(ortr/m przypadku poprreo- c do t.-.ii. a wylądować 7 oilą b*'. /W ustawioną *nó« najwyrc; poprzicsnit ir» kłarunku rx.?u Wł£V to prxyr po rów Mdi u ryt. 7 x ryc 13. Takrc k%? sk.;U-i orai poziomy . ponowy kąt napięci* mu»rą bfć xcr-xgtftfr.« zacho-sne (p«rz r_rc. 7 . ry< l)\. Ob»« sozycje są hardro do t4bl* podobne. X tym źe są od-retr»< skierowane. Od rh-.lll obicia «ię od Zieni do mementu wytąćowinia w aytmeo dyt<cbo*x r.< clą mole Hę zmienić.

jak zachowują się lewa ręka i głowa? Lewą rękę. nadal ugiętą w stawie łokciowym, należy trzymać przed tułowiem. Jest to ruch naturalny bo naprzcmlanstronny. Do przodu wysunięta jest prawa noga. a więc musi tez do przodu być wysunięta !ewa ręka Głowa jest ułożona płaszczyzną strzałkową poprzecznie do osi barków.

Pionowa pozycja tułowia jest niewskazana. Miotacz, obciążając prawą nogę. r u* być na nią pochylony. Pochylenie to jednak n«c może być zbyt niskie, by nie spowodowało zwolnień? ruchu wyprostnego. Zbyt ruskie pochylenie tułowia pociąga za sobą pochylenie głowy, a to może doprowadzić do zachwiania, a nawcc utraty równowagi

Tułów powinien być tak pochylony, żeby oś lewe) nogi z os ą tułowia stanowiły linię prostą (ryc. 13).

Zachowanie prawej nogi w czasie lądowania Jest specyficzne. Miotacze często lądują na nogę prostą, a dopiero gdy zetknie się z ziemią, uginają |ą. Zwalnia to prędkość obrotową ciała I dysku. Miotacz powinien lądować i atakiem na nogę ugiętą tak. jak w czasie lotu Musi więc „spadać ’ na nogę ugiętą, a nie lądować z amortyzacją. Pewna amortyzacja oczywiście wystąpi, ale ograniczenie je; do minimum leży w interesie miotacza Prowadzi do tego praca nad siłą prawej nogi.

WYRZUT

Kuch obrotowy w rzucie dyskiem jest ruchem głównym. Tym tez rzut dyskiem różni się od rzutu oszczepem i pchnięcia kulą. gdzie właśnie ruchem głównym |cst ruch postępowy

N.i ryc. 4 wyraźnie widać, że miotacz, prócz tego ze się obraca, przcm.esz-<r> się |eszcze do przodu. Czyli nakładają się tu na siebie dwa ruchy: obrotowy 1 postępowy. Oddzielne Ich wykonanie nie przysparza większych trudności. Nileży nadmienić, źe po wejściu w obrót prędkość po-

20

21