Przegląd filozoficzno literacki5

Ruth Garrett Millikan

wywołują u odbiorców, są w przypadkach krytycznych tymi właśnie efektami, które nadawcy chcą powielać. Efekty te są opisane w odniesieniu do semantycznych i pragmatycznych zasad konwencjonalnych danego języka.

Powielane są także właściwe efekty oddziałujące na odbiorców form językowych oraz ich odpowiednie reakcje na te formy. Jest tak niekiedy, choć nie zawsze, skoro zwykle odbiorcy bezpośrednio kopiują swoje reakcje. Reakcje te są powielane, ponieważ odbiorcy dostatecznie dużo czerpią z właściwego reagowania na zdania, które słyszą.

Użytkownicy, przechodząc od przypadków zdań do przypadków przekonań lub działań w zgodzie z regułami języka, wystarczająco często zdobywają przydatną wiedzę, a ich działania zostają nagrodzone, dlatego też powielają zgodność z tymi regułami. Tak więc każde pokolenie odbiorców uczy się uzgadniać swoje reakcje z oczekiwaniami poprzedniego pokolenia nadawców, podczas gdy każde pokolenie nadawców uczy się oczekiwać tych samych reakcji od poprzedniego pokolenia odbiorców. Dzieje się to na tyle często, że formy językowe pozostają w obiegu. Podobnie rzecz ma się z właściwą reakcją ptaka na wewnątrzgatunkową pieśń: mimo że dla większości gatunków nie jest ona reakcją naśladowaną, jest ona powielana, a w tym wypadku powielana genetycznie. W obu przypadkach rozprzestrzenianie się reprezentacji i właściwych reakcji na nie jest wzajemnie zależne i dostosowane jedno do drugiego.

Zdarza się, że funkcja (czy funkcje) właściwa jakiegoś wyrażenia w języku publicznym kontrastują z funkcją, jaką użytkownik języka chciałby mu nadać przy danej okazji. Pokazałam¹, jak intencja nadawcy może użyczać egzemplarzom języka dodatkowych funkcji właściwych, tak jak ma to miejsce w przypadku implikatur Gricea. Te dodatkowe funkcje nie są jednakże funkcjami form języka publicznego. Dwa poziomy funkcji, zarówno publiczne, jak i prywatne, mogą wejść w rzeczywisty konflikt, tak jak w przypadku celowego kłamstwa i niektórych pasożytujących przypadków użycia języka. Nie ma potrzeby rozpatrywać w tym miejscu tak złożonych przypadków, ale warto zapowiedzieć, że RD występujące w języku publicznym (za których istnieniem będę argumentowała) są niesłusznie mylone z dobrze znanym zjawiskiem implikatur Grice a. Publiczne formy-dwugłowce to formy podwójnego aspektu na pierwszym poziomie funkcji, na poziomie języka publicznego. Efekt dwugłowca nie jest wyłącznie wytworem intencji użytkownika języka.

Aby zrozumieć, czym są wewnętrzne reprezentacje (percepcje, myśli), nie stosujemy pojęcia poprawnego funkcjonowania bezpośrednio do sa-

R.G. Millikan, Language, thought, andother biological categories. Newfoundationsfor realism..., op. cit.