SDC13415

Stanisław Dubisz

62]

wa. ale jednoznacznie przeziera z niego świadomość w pełni z legitymizowanej władzy nad państwem ponadplcmiennym.

3.6. Rok tysięczny

Data roku 1000 po upływie kolejnego tysiąclecia zyskuje wymiar symboliczny. Bolesław Chrobry, który przejął władzę po śmierci Mieszka 1 w 992 r.. poszerzył granice państwa, przyłączając w 999 r. Kraków wraz z ziemią Wiślan. Tym samym proces centralizacji władzy nad polsko-pomorskimi regionami ctniczno-dialcktalnymi dobiegł końca, a granice państwa (z wyjątkiem Warmii i Mazur zamieszkałych przez plemiona bałtyckie) objęły obszar bliski terytorium państwa polskiego w roku 2000. Młode chrześcijaństwo doczekało się pierwszego swego patrona-męczennika po śmierci w 997t podczas misji na ziemiach pruskich biskupa praskiego, później kanonizowanego. św. Wojciecha - Adalberta. Około roku 1000 państwo Bolesława Chrobrego obejmowało 250 000 lun² (w tym 40 000 km² ziemi uprawnej) i liczyło ok. 1 250 000 mieszkańców (gęstość zaludnienia średnio 4-5 osób na km²). Centrum tego państwa stanowiły Wielkopolska i Kujawy, ale istotne (ze względu na rozwój gospodarczy) były również Dolny Śląsk, Krakowskie i Sandomierskie z Krakowem i Sandomierzem jako lokalnymi centrami, oraz grody pomorskie - Szczecin, Wolin, Kołobrzeg, Gdańsk. Bolesław Chrobry dysponował bardzo dobrze zorganizowaną i liczną armią, na którą składało się 3900 wojowników pancernych (jazda) i 13 000 tarczowników (piechota).

Zjazd gnieźnieński roku 1000, podczas którego Bolesław Chrobry przyjmował „cesarza rzymskiego narodu niemieckiego” Ottona III, pielgrzymującego do grobu św. Wojciecha, był podsumowaniem działań państwowotwór-czych pierwszych historycznych Piastów — Mieszka I i Bolesława Chrobrego, a zarazem zdyskontowaniem ich osiągnięć.²⁴ Bolesław Chrobry został zwolniony przez Ottona III / obowiązku płacenia trybutu, a tym samym został uznany za władcę w pełni suwerennego. Towarzyszyło temu usamodziclnic-

^M Por. B. Zientara, Bolesław / Chrohry [w;] A. Garlicki (red.), op. cii., s. 26-34; B. Mickiewicz, op. cii., s. 100 110.