skanowanie0005 (5)

Wiersz o mędrcach

1

Chodzi — oczywiście — o Mędrców Mickiewicza. Wiersz, który zwykliśmy wiązać z liryczną twórczością poety, chociaż powiedziano o nim nie bez słuszności, iż spośród wszystkich utworów religijnych Mickiewicza z okresu rzymsko-drezdeń-skiego¹ on jeden może być nazwany poematem, analogicznym do Farysa, „poematem symbolicznym, posiadającym akcję w przestrzeni”². A z równym uzasadnieniem można by także o nim powiedzieć, iż w krótkich ramach strof pięciu zamyka opowieść o dramacie; iż sam jest jakby miniaturą dramatu ujętego w opowieść poetycką.

Jakże oba te obce rodzajowo elementy — opowiadanie i akcja dramatyczna — służą w Mędrcach zadaniom wypowiedzi lirycznej?

2

Spróbujmy prześledzić bieg akcji tego „dramatu”.

Strofa pierwsza — to jej zawiązanie. Od razu na początku jawią się główni aktorzy: „nieczuli” i dumni mędrcy. Ze snu budzi ich wieść o Bogu, który się pojawił wśród ludzi i przemawia o wieczności. Oto sytuacja sceny, jaką odsłania kurtyna w prologu tego „dramatu”. Podano ją widzowi w czterech

1

   Mędrcy należą do tych wierszy Mickiewicza, o których z całą pewnością wiadomo, iż pochodzą z okresu drezdeńskiego; sam poeta zaświadczył tp notatką na autografie: „Myślano we Francji, pisano w Dreźnie.”

2

   I. Chrzanowski, Na szczytach polskiej liryki religijnej, w książce: Literatura a naród, s. 162.