T S Eliot Talent indywidualny

zainteresowań od poety ku poezji jest dążeniem godnym pochwały, bo doprowadziłoby do słuszniejszego osądu konkretnej poezji i złej, i- dobrej. Wiele osób umie się poznać na wyrazie szczerości uczuć w poezji, aie mniej jest takich, którzy potrafią ocenić doskonałość rzemiosła. Ale już bardzo niewielu wie, kiedy w poezji dochodzi do głosu wzruszenie znaczące, wzruszenie, które żyje w poezji, nie w biografii poety. Wzruszenie artystyczne jest bezosobiste. I poeta nie może osiągnąć tej bezosobowości, nie poddając się bez reszty dziełu, które ma wypracować. A łatwiej będzie wiedział, co ma robić, jeśli żyć będzie nie tylko w teraźniejszości, lecz i w teraźniejszych momentach przeszłości; jeśli będzie zdawał sobie sprawę nie tylko z tego, co jest umarłe, lecz i z tego, co żyje.

Przełożyła Helena Pręczkowska

Niewielu krytyków przyznaje, że sprawą główną w Hamlecie iest sama sztuka, że mniejsze znaczenie ma sam Hamlet. Jednak Hamlet jako postać wystawia na szczególną pokusę najbardziej niebezpiecznych krytyków — takich, którzy mając z natury umysłowość twórczą, z powodu pewnego niedostatku zdolności twórczych uprawiają krytykę literacką. Umysły takie znajdują w krytyce Hamleta pole dla własnej artystycznej twórczości. Tego typu umysłowość miał Goethe, który z Hamleta zrobił Wertera i podobnie Coleridge, który z Hamleta zrobił Coleridge'a ¹; a prawdopodobnie żaden z tych ludzi, pisząc o Hamlecie nie uprzytomnił sobie, iż pierwszą rzeczą jest przestudiowanie samego dzieła jako kompozycji artystycznej. Rodzaj krytyki, jaką Goethe i Coleridge uprawiali, pisząc o Hamlecie, prowadzi do najgorszych nieporozumień. Obaj bowiem niewątpliwie posiadali intuicję krytyczną i obaj abe-racje krytyczne uprawdopodobnili przez zastąpienie szekspirowskiego Hamleta własnym, którego powołał do życia ich twórczy talent. Możemy być wdzięczni Walterowi Paterowi ², że nie zainteresował się bliżej tym dramatem.

Dwóch pisarzy współczesnych, John Mackinnon Robertson³ oraz profesor Stoli⁴ z Uniwersytetu Min-nessota, wydało niewielkie prace, za które godni są uznania z tego powodu, że reprezentują kierunek odwrotny. Zasługą Stolla jest, że kazał nam zwmócić

Napisane w 1919 roku.

n