0002701

t—

f

i

Y

----c-»~S*Kg§

8 T

4_    |

Także u mnie, którym jest taki bez wątpienia Jako ów, co w obłudnej uwiąznął miłości.

Abowiem ten, kto kogo z serca zamiłuje,

Podobien jest owemu, co już dusze zbędzie;

Pytaj go ty o co chcesz, on się nic nie czuje,

Uwiąznawszy ze wszytkiem w żądze swojej błędzie.

Trudno tedy moc Bożą ten ma wypowiedzieć,

Której się mu samemu nie dostało wiedzieć.

jeden z rozmyślających wszechmocność Bożą, zamyśliwszy się, głowę na dół spuścił, i prawie jako w głębokości morskiej w myślach utonął. Gdy lćsobie przyszedł, z jego towarzyszów jeden rzekł mu temi słowy: ,,Z tego ogroda, w którymeś to teraz był, coś nam za podarek przyniósł?” Odpowiedział: „Miałem wprawdzie na pamięci, gdym do różowego drzewa przyszedł, abym był dla podarku wam pełen podołek róży narwał, com i uczynił był, ale wonność tak mię zaleciała, żem się stał jako pijany, zaczem podołek, com trzymał, upuściwszy, różąm rozsypał.”

Ćma, maluczki robaczek, tak ogień miłuje,

Że zajrzanego nigdziej już nie odstępuje,

Owszem się z zapaloną świecą tak pobraci, łże ono braterstwo duszą swą zapłaci.

Niechże się każdy uczy takowej miłości W prostocie postępować z Bogiem i w szczerości.