0006701

134

—    A zatem proezę panów.

—    Wszyscy poszli do pokojn zmarłego hrabiego i opieczętowywali jeden przedmiot po drugim. Pisarz zaś spiaywał protokół. Następnie udali się do reszty pokojów, wszędzie kładli pieczęcie nietylko na mebla ale nawet i na drzwi.

—    Od jak dawna jesteś pan w służbie pana hrabiego zapytał komisarz policyjny Honoryusza.

—    Od dwudziestu pięciu lat.

—    Czy nic ni* każe panu przypuszczaó, źe zmarły hrabia napisał swą ostatnią wolę.

—    Zdaje mi się, źe tego nie zrobił, gdyż pan da Challins przepatrzył wszystkie pakoje i przetrząsnął wszystko, co miało styczność z zmarłym hrabią i nic nie znalazł.

—    A wiesz pan, którzy są sukcesorowie zmarłego?

—    Pani baronowa de Oarennes, jój syn i pan wicehrabia Rani de Challins.

—    Nikt więcój ?

—    Nie znam nikogo więcśj.

—    Któż pielęgnował zmarłego podczas jego choroby ?

—    Pan Raul de Challins.

—    O tem wiemy, ale przecież go lekarz jaki musiał odwiedzać?

—    Nie, nie odwiedzał go żaden, bo zmarły hrabia sobie tego nie życzył.

—    Jakte, więc pan Rani leczył zmarłego?

—    Lekarstwami domowćj apteczki.

Honoryusz ani .się domyślał, co za straszny los

spotkał Rauta. Dziwił się i niepokoił, że Raul tak się długo nie pokazywał, ale wytłómaczył to sobie /

w końca w ten sposób, że Raul wynajął sobie mieszkanie gdzieindziej i powróci, jak sąd pieczęcie pozdejmują z mieszkania.    .

A teraz kochany panie Honoryuszn, mianujemy cię nadzorcą pieczęci. Znasz pan prawo i wiesz, jakie na pana ciążą teraz obowiązki. Weź i podpisz więc protokuł — rzekł komisarz.

Honoryusz trzęsącą ręką protokuł podpisał.

Urzędoisy odeszli, zostawiając służących zaniepokojonych, nie pojmujących niczego, co się w około dzieje.

XXIV.

Opuszczając cmentarz w Compiegne i udając do stacyi, Filip szepnął tylko te słowa do matki swój:

—    Miliony do nas należą.

—    A prawa córka...

—    Ja się nią zajmę.

Podczas drogi z Compiegne do Paryża matka z synem nie zamienili już ani słowa ze sobą. Oboje byli pogrążeni w myślach. Każdy z nich naturalnie miał inne myśli. Nareszcie dojechali do Paryża. Filip matkę odprowadził do mieszkania i przyrzekł przybyć do niój wieczorem, gdyby okoliczności tego wymagały.

Noc zapadła.

Julian Yandame, spostrzegłszy przez okno swego pana zdaleka, zbiegł na dół, otworzył Filipowi drzwi, który z pospiechem udał się do swego gabinetu. Filip zaczął chodzić wdłuż i wszerz szerokiemi krokami po pokoju.

—    Pan baron robi minę, jakoś okropnie zadą-