0008501

82

któreby mocno przytwierdziły kości do miednicy, a za jej pośrednictwem do kręgosłupa; stąd tylne nogi krzywe i słabe, niezdolne do wytrwałej; akcji. Cała partja tylna zdaje się należeć dolinnego osobnika, tak

rażąca zachodzi między nią a przodem dysproporcja.

Stanowczo lepszą partją tylną odznacza się wyżeł, przedstawiony na rycinie b,. ale pierś jest słaba, a prze-dewszystkiem budowa barku wadliwa, bark jest za krótki i stoi zbyt pionowo na kości ramiennej. Skutkiem tego i grzbiet jest miękki, zdradzający skłon-, ność do wklęsłości.

Rycina c przedstawia wyżła z bardzo znacznemi wadami w partji^: tylnej i przedniej. Kości udowe i goleniowe o wiele za długie rażą zbyt pionowym układem, stąd wyżeł w tyle za wysoki; kuper o wiele za» krótki i źle formowany. Bark również zbyt pionowo zbudowany na kości ramiennej, stąd kłąb leży za blisko karku. Wyżeł ten nie może się odznaczać ani szybkością ani wytrwałością.

Z tych kilku przykładów widać, że im wyżeł więcej oddala się w wyglądzie swym od proporcji kształtów i harmonijnych linij typu pointra, tem bardziej razi oko znawcy i tem mniej daje gwarancji, że jest zdatny do    Rycina c

praktycznego łowiectwa.

Co się tyczy twarzy¹), wyżeł ma się odznaczać szeroką i długą kufą²), silnem, zdrowem uzębieniem, średniemi zawiasami czyli klapami*), zdrowemi oczami, których powieki ściśle powinny przywierać

1

) głowa; ²) paszczęka; ³) uszy.