0273

m

ślami Kornela, i pięknym wierszem jakiego nie słyszała jeszcze na scenie; podniosła na rękach swoich znakomitego tłómacza, i złożyła mu hołd wdzięczności i uwielbienia.” W owćj epoce ścisła przyjaźń łączyła Osińskiego z F. Dmochowskim tłómaczem Iljady, który starszy od niego

0    lat i 3, był mistrzem i przewodnikiem młodego poety. W kilka lat późniój Osiński wymów-nym głosem uczcił pamięć i zasługi zmarłego przyjaciela. Za utworzeniem Księstwa Warszawskiego, w r. 1807 powołany do służby publicznój, objął urząd sekretarza jeneralnego Ministerstwa Sprawiedliwości, później zaś pisarza Sądu kassacyjnego. Do tego czasu należą: dramat liryczny „Andromeda”, przekład Cynny trajedyi Kornela — kilka wzniosłych poezyj— mowa na uczczenie pamięci F. Dmochowskiego:— obrona pułkownika Siemianowskiego i Pamiętnik Warszawski r. 1809— 10 : tomów 4, które redagował jako dalszy ciąg Pamiętnika F. Dmochowskiego. Był to jedyny organ literacki w Warszawie, a przyznać potrzeba, że pod kierunkiem Osińskiego znad wielkie ulepszenie i postęp. Już dawniój, bo wr. 1801 wezwany na członka ówczesnego Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół nauk, pełnił zaraz obowiązki sekretarza tegoż towarzystwa, które sprawował ciągle aż do czasów Księstwa Warszawskiego, z małą przerwą jednego roku, poświęconego na odbycie podróży do Francyi z synem Stanisława hrabiego Soł-tyka. Upodobanie w poezyi i sztukach pięknych, skłoniło go, iż opuściwszy na czas niejaki służbę publiczną, objął przedsiębierstwo Warszawskiego teatru, po zasłużonym i gorliwym Bogusławskim , którego córkę pojął za żonę. W tym nowym zawodzie, więcej zważał Osiński na podniesienie i rozwój sztuki dramatycznój, niżeli na własne korzyści. Wystawienie w pięknych przekładach wielu znakomitych dzieł dramatycznych z obcych języków, tudzież oryginalnych trajedyj, komedyj i oper, odznaczyło epokę przedsiębierstwa Osińskiego, połączoną z mnóstwem przykrości, będących skutkiem wysileń, częstokroć nieodpowiednich i niewdzięcznych. Teatr tóż pod jego zarządem odpowiadał wszelkim warunkom czasu i wzniosłemu przeznaczeniu swemu. Znad było, że myśl wyższa, prawdziwie artystyczna kieruje każdem wystawieniem. Wtedy to widzieliśmy na scenie piękne utwory oryginalne autora „Powrotu Posła”, wyborne przekłady J. F. Królikowskiego, Kruszyńskiego, Minasowicza, Lipińskiego, Brodzińskich i samego Osińskiego. Pełni talentu dramatycznego: Bogusławski, Dmuszewski i dowcipny Żółkowski, pracowali

1    piórem dla wzniesienia teatru krajowego. Utwory muzyczne Elsnera i Kurpińskiego, podniosły operę oryginalną;—słowem, każda gałąź literatury dramatycznej, miała swoich zdolnych pracowników , a grono utalentowanych artystów, godnie na scenie umiało się wywiązać ze szlachetnego powołania swego. Kierował tem i ożywiał wzniosłą myślą Osiński—i tu nie mało zasługi dla swej pamięci zacnój położył. Od r. 1818 przy nowo-utworzonym uniwersytecie Warszawskim, powołany na professora literatury, przez lat 12 zajmował to miejsce. Obok katedry literatury , był Dziekanem wydziału nauk i sztuk pięknych, a jako członek deputacyi wyznaczonój do ustalenia pisowni polskiej , gorliwie przyłożył się do ukończenia tak ważnej pracy. Na lat kilka przed zgonem mianowany był Referendarzem w Radzie Stanu. Postradawszy jedynego czternastoletniego syna, dziecię najpiękniejszych nadziei, bezpotomnie zszedł z tegojświata d. 27 Listopada 1838 roku. Osiński w czasie spółczesnych sobie wierszopisów, miał rzeczywiste uczucie i natchnienie poetyczne. Dwie Ody ukazują to uczucie: Oda na powrót zwycięzkiego wojska