0008601

87

Przemysław I.

Roku 1295, Polacy skołatani niesfornością udzielnych xią-żąt, poczęli nareszcie myśleć o zjednoczeniu sit narodowych, a polegając na dzielności Przemysława Xięcia Poznańskiego, wezwali go na tron Piastów, i w dniu 26 Czerwca w Gnieźnie ukoronowali.

Przymioty Przemysława znanemi były od obcych, ztąd postrach jego potęgi zapowiadał długą spokojność, i czynił nadzieję wznowienia wielu zbawiennych urządzeń, przez Bolesława Chrobrego ustanowionych, które przecież w cało-wiecznych rozruchach zaniedbanemi zostały.

Wskrzesił więc naprzód tytuł godności królewskiej, a na pieczęciach położył napis : Psemislaus 1 I). G. Rex Polonia¹, ten otoczył słowami Redidit ipse victritia signa polonis.

Żadne naówczas mocarstwo, nieobraźało się tem wznowieniem, spokojnie przeto, zamierzając Przemysław ważniejsze jeszcze korzyści dla kraju zapewnić, po ośmiomiesięcznem panowaniu, w Rogoźnie napadnięty od Margrabiów Brandeburg-skichzdomu Anchalt, gdy się im na próżno broni, zdraciecko zamordowany.

Starożytne pieśni ludu opiewały niegdyś smutny zgon żony jego Ludgardy.— Świątynia Poznańska posiadała ich wizerunki, w ramach zamorskiemi drewienkami wykładanych, a za panowania Ludwika od gwałtownego pioruna zdruzgotane — jak Naruszewicz potwierdza. — Nareszcie Xawery Godebski, w szanownym swym piśmie, obiegł to wszystko cokolwiek his-oryja o nich nauczać nas może.

Nakoniec w nader szanownych zbioracli Kanclerza Romian-cowa znalazłem przerys z rękopismów, wystawiający Przemysława i Ludgardę. Ten, jak mnie Pan Bielców, bibliotekarz, upewniał, miał być ofiarowanym ojcu kanclerza przez Janeckiego.