02801

28 Wstęp. Odjazd z Neapolu. Życie na okręcie.

dnością tylko wyminąć się mogą, a i to jeden z nich musi przystanąć, aby go prąd wody, wzbitej śrubą, nie pchnął na mieliznę. Z naszym nawet okrętem stał się fakt podobny. Przy mijaniu jakiegoś japońskiego okrętu wjechaliśmy na mieliznę, tak, źe potem dwie godziny stracono, zanim nas z powrotem ściągnięto na głębię przy pomocy lin i korb parowych. Z tego powodu zamiast przyjechać do Suezu

0    7-mej wieczór, przyjechaliśmy o 5-rano. Na cały czas płynięcia przez kanał kapitan zdał kierownictwo statku urzędnikowi Tow. Kanału Suezkiego

1    ten prowadzi go do Suezu. Tu ruch największy, najwięcej się też mija okrętów, bo tędy wiedzie teraz najkrótsza droga do Bombaju, Japonii i Australii. Płyniemy z żółwią powolnością.

Widoki po prawej stronie okrętu bardzo malownicze. Wzdłuż kanału biegnie linia kolejowa z Port-Said do Suezu, na niej mkną wdał pociągi, rysując się pięknie na tle zielonego krajobrazu, migając szybko wśród palm daktylowych i kolczastych cyprysów. Za linią kolejową ciągną się jeziora mniejsze i większe, na nich widać stada pelikanów, kaczek i gęsi. Obok statku ciągną jaskółki, podobne do naszej dymówki, ale znacznie większe o całem rdzawem podbrzuszu. Nad trzcinami krążą zwykle nasze błotniaki i sokoliki (falco su-buteo),nasz bocian majestatycznie kroczy po brzegu; odpoczął już widać po tych tysiącach mil, które przebył, aby schronić się tutaj przed naszymi mrozami. Na jeziorach mnóstwo uwija się barek; widać jak Arabowie łowią ryby w sieci. Jakiś myśliwy przemyka się przez nadbrzeżne zarośla, poluje pewnie na kaczki, których wiele wzlatuje nad