9152S
0101

całą woźników figurę. Opony te w późniejszej epoce bywały jeszcze wytworniejsze. Grzywy koni assyryjskich wizerunków bywają rozmaicie ułożone, czasami rozczesane, czasami splecione, czasami nizko strzyżone i najeżone. Ogony w pierwszych czasach wstęgami bywały przewiązywane, potem splatane. Cugli zawsze widać parę u ka żdego konia. Bicze złożone są ze sznurka na krótkim trzonku, tak jak u Egipcyan. Późniejsze są dwu lub kilkosznurkowemi skorpionami, a trzonki są byczą, lub lwią przyozdobione głową.

Wykopaliska (Bolta i Layard) w Kujundżyku, Khar-sabadzie i Nimrudzie nad Tygrem, sięgają, jak się zdaje, roku 1200 przed Chr. i w malowidłach swych oraz rzeźbach dają najdokładniejszy wizerunek assyryjskich wozów bojowych, które stanowiły główną tego państwa potęgę. Wozów używali królowie i najwyżsi państwa urzędnicy, których nigdy konno w boju nie przedstawiano. Wozy bojowe mieszczą w sobie po dwie lub trzy osoby, wojownika, woźnicę, i często jeszcze scutifera, czyli giermka, niosącego tarczę. Wozy zdają się być z drzewa, chociaż biblia prawi o wozach żelaznych Chananitów. — Wóz zdaje się być z tyłu otwarty, po bokach zaś ma ściany deskowe, których wozy Egiptu nie posiadają. W wozie mieści się zawsze dwa kołczany ze strzałami, łuk, pocisk, i topór. Dyszel jest początkowo przystosowany za pomocą widlastego przyrządu, chwytającego przodek wozu; później pręt pojedyńczy przyrząd ten zastępuje. Jarzmo na dwa tylko konie jest przyrządzone, a pomimo to, wozy są zawsze w dawniejszych czasach najmniej trzema zaprzężone końmi; trzeci koń jest swobodnie doczepiany, jak u wozów Homerowych. Późniejsze wozy assyryjskie

92