9152S9501

głogłowego i długowłosego konika, w niektórych pro-wincyach puszcza go samopas na zimę, po obszernych równinach, a za nastaniem wiosny, bierze do pracy około roli, do handlu i do publicznych powozów.

Przedniem kopytem odgrzebują te konie śnieg na stronę i chwytają zębem zmarzły mech, chrupiący w gębie, jakby się tam szkło mięło.

Natura dała im skórę grubą, charakter cierpliwy i nauczyła je uważać za pokarm, najdrobniejsze okruszyny, spadłe ze stołu opatrznej przyrody. Pomimo szczupłości pożywienia, konie te w zimie nawet do pracy się używają, do pocztowej mianowicie posługi, która w Szwecyi jest uprzywilejowanym rolnika zajęciem i powinnością po kolei przez każdego z nich wypełnianą. Skoro się extra-poczta na stacyi pojawi, natychmiast spieszy pocztylion, którego nadeszła kolej (prawie zawsze dziewczyna) na wygony, wskakuje na konia, cwałuje na nim do stacyi, zaprzęga go do wozu i wręcza pasażerowi cugle; każdy tam podróżny własnym być musi woźnicą, na wozie bowiem pocztowym, jedna się zmieścić tylko może osoba. Bicza podróżny nie dostaje, każdy go ma ze sobą i to najczęściej z gwoździem na końcu. Zaledwie podróżny siądzie do wózka, koń się natychmiast bez żadnej podniety, puszcza pełnym kłusem. Dziewczę kłusuje obok wozu i odstaje dopiero, kiedy się podróżny w cwał puści, kłusując ciągle, do stacyi dobiega, gdzie zastaje konia stojącego przed domem pocztowym, ze zwieszoną głową, swobodnie bez uwięzi na nią oczekującego, a pot aż kapie z niego.

Dziewczę wskakuje nań i w galopie do domu powraca.

2S7