FizykaII32101

315

Dla promieni światła, mających mniejsze odchylenie od osi Ad, niż bAd, np. dla promienia Ab', otrzymujemy -podobne przecięcie się odbitych promieni w punkcie osi a', leżącym bliżśj C, niż a, albowiem z pomniejszeniem się kąta padania pomniejsza się też i kąt odbicia. W trójkącie Aba, którego kąt przy b podzielony jest linią Cb na dwie równe części, tak się ma Ab : ba = AC; Ca, czyli ba

Ab — AC , a podobnie też

b' a' Ca'

Ab' ~ AC

gdzie oczywiście Ca' Ca być musi. Zatćm każda wiązka ostrokręgowa promieni światła, wychodzących z punktu A i mających równe odchylenie od osi źwierciadła, daje osobny obraz tego punktu, a wszystkie promienie, padające z A na to zwierciadło, dają zbiorowy obraz, który dla tego czystym być nie może. Jestto skutek tak zwanej kulistej dewiacyi (zboczenia) odbitych promieni, które nie zbierają się w jednym punkcie osi, lecz na pewnej powierzchni, o której mowa będzie niżój.

Do oznaczenia odległości obrazu a od źwierciadła, czyli długości linii a// = a, posłuży nam powyższa proporcya Ab : ba — AC: Ca

w przypuszczeniu, że otwór źwierciadła nie przechodzi małej liczby stopni, zatem tylko promienie przyśrodkowe odbijać się mogą, a tak zwane dalsze brzegowe w źwierciadłach większego otworu do odbicia tu nie przychodzą. W takim przypadku oczywiście zamiast Ab położyć można Ad, tudzież da zamiast ba, poczem ta proporcya przechodzi w następującą:

Ad : ad= AC: Ca.

Oznaczywszy tedy oddalenie punktu świecącego od źwierciadła głoską a, promień kulistości jego przez r, mamy a : a — (a — ?•):(?• — a), zatćm a (r — a) = a (a — r), czyli ar — aa —aa — ar, ^a podzieliwszy całe zrównanie przez ara, nareszcie

2    ar

2a-

tudzież a = --;    (I).