FizykaII33401

328

Zwykłe załamanie światła (Dioptryka).

~ § 53. Prawa zwykłego załamania światła. Promienie światła, przechodzące w ukośnym kierunku przez dwa ciała przeźroczyste różnćj gęstości i natury, doznają na powierzchni, która je rozgranicza pewnćj zmiany w kierunku, odchylając się od niego po przejściu tej granicy o pewien kąt, nazwany kątem zboczenia. Zjawisko to zowie się załamaniem światła. Kąt i, utworzony promieniem padającym In {Fig. 169) i prostopadłą

P’n do powierzchni oddzielającej te dwa ciała od siebie, wystawioną w punkcie padania n, nazywamy kątem padania, a kąt r, który zamyka kierunek promienia załamanego ns z przedłużeniem nP tejże prostopa-dłćj, kątem załamania. Ogólne prawa załamania światła, jak je podaje doświadczenie, przy przejściu jego z powietrza w szkło, wodę lub w ogóle do ciał przeźroczystych a niekry-stalicznych, są następujące: 1) Załamanie światła następuje tylko wtedy, jeżeli promienie jego padają ukośnie na powierzchnię, oddzielającą dwa różnorodne ciała, a nigdy przy prostopadłem ich na nią padaniu. 2) Promień padający i promień załamany leżą z prostopadłą padania na jednej i tój samej płaszczyźnie, która stoi prostopadle do powierzchni, rozdzielającej takie dwa ciała. 3) Pomiędzy kątem padania a kątem załamania zachodzi ścisły związek, zawisły tylko od własności obu ciał graniczących ze sobą, przez które światło przechodzi, a nie od wielkości kątów padania, tak dalece, iż chociaż z wielkością kąta padania zmienia się kąt załamania, jednak stosunek wstaw kąta padania i kąta załamania wcale się nie zmienia, dopóki obydwa graniczące ze sobą ciała te same zostaną, t. j. sin i

-    ~ = n, gdzie n jest ilością stałą.