FizykaII47701

473

pada wzmocnienie światła, podobnie jak w punktach F i G. Linia prostą AF przedstawia, tedy kierunek światła odbitego, a linia AG kierunek światła załamanego; wywód zaś niniejszy, znany już Huyghensowi, uzasadnia główne prawa odbicia i załamywania się promieni światła, podane wyżćj (§§ 49 i 53) jako zdobycze na drodze doświadczenia.

Podobnie jak dźwięki różnych tonów przesyłają się z równą chyżością w tern samem pośredniku, tak tćż i fale świetlne wszystkich barw nietylko w przestrzeniach niebios, ale także w powietrzu atmosferycznem idą z jednakową chyżością dalej; zatem długości faleczek eteru tak się mają do siebie, jak czasy drgań jego atomów w tych faleczkach zawartych, t. j.

X = V'f, V — VT\ X" = VT", czyli

1:1': X" = T: T : T".

A tego zaś widać, że fale światła w przechodzie z pośrednika nuiiejszćj do pośrednika większej gęstości eteru, np. z powieti za do wody, doznają skrócenia, które jest stosunkowo większem w falach większego natężenia drgań t. j'. znaczniejszego maxi-Murn chyżości wibracyjnej, aniżeli w falach, gdzie to natężenie jest mniejszem. W gęstych więc pośrednikach rozchodzą się Promienie różnobarwnego światła z tćm mniejszą chyżością, im większe jest ich natężenie drgania. ,

Współczynnik załamania jest to iloraz czyli wykładnik stosunku chyżości przesyłania faleczek światła w dwóch ze sobą graniczących pośrednikach drgań eterycznych (§ 11)'. Załamane następuje tćm bardziej ku prostopadłej padania, im powolnej fale światła przesyłają się w ciele załamującem w porównaniu z ich chyżością w tćm, z którego doń przychodzą. Rozkład białego światła na różnobarwne części składowe przy załama-^Dlu tłumaczy się tćm, że drgania cząsteczek eteru w ciałach Przezroczystych, trwające czas nierówny, przesyłają się też z nierówną chyżością, mianowicie z tćm mniejszą, im krótszy ten czas *); zatćm światło fioletowe przebiega je powolnićj, niż czerwone.

) Ot. tom dodatkowy; także Caucliy, Memoire sur la dispersion de la lumiere. Prag, 1836.

Fizyka T. II.    60