FizykaII32601

320

{Fig. 160) jest takim punktem, linia Ab, poprowadzona przez środek krzywizny C, będzie głównym promieniem i zarazem

Fig. 160.

osią ostrokręgu światła, padającego naźwierciadło; na niej więc punkt zebrania się wszystkich od zwierciadła odbitych promieni leżeć musi. Wiązka promieni równoległych do Ab, zbiega się tedy po odbiciu w punkcie f, równie od C, jak od b odległym. A że promienie, wychodzące z punktu A, rozchodzą się, więc punkt połączenia się ich po odbiciu przypada dalśj od zwierciadła, niż ognisko f. Nie trudno go wynaleść, pociągnąwszy linię prostą An, równolegle do osi źwierciadła, gdyż promień, mający ten kierunek, odbija się od źwierciadła jak wiadomo tak, iż przez główne jego ognisko F przechodzi, zatem kierunek nF otrzymuje i przecina główny promień AC-j- Cb w punkcie a, w którym wszystkie od A pochodzące promienie zbierać się muszą po odbiciu od tegoż źwierciadła i utworzą tam obraz punktu A-Wreszcie odległość punktu a od b można także za pomocą wzoru (II) obliczyć, jeśT się zna odległość Ab przedmiotu i ogniskową źwierciadła. Tak samo odwrotnie, jeśli świecący punkt znajduje się w a, promienie światła, padającego z tego punktu na źwierciadło, zbierają się po odbiciu w punkcie A, który jest wówczas obrazem punktu a.

Znając sposób wynajdywania miejsca obrazu każdego przed wklęsłem źwierciadłem leżącego punktu, nie trudno oznaczyć wielkość i miejsce obrazu jakiegokolwiek przed niem będącego przedmiotu rozciągłego, np. przedmiotu AB (Fig. 161 na nast-str.) ustawionego między ogniskiem F, a środkiem krzywizny £• Do tego niepotrzeba niczego więcśj, jak tylko poprowadzić