FizykaII32801

322

«

ciadła się przybliży. Skoro przedmiot AB stanie w środku C kulistości zwierciadła, obraz jego zejdzie się z nim samym tamże i jest mu równy, jednakowoż zawsze jeszcze przewrócony.

Postawiwszy przedmiot AB między CiF, obraz jego ab okaże się wwiększem oddaleniu odźwierciadła i znacznie powiększony, będąc wszakże ciągle odwrotnym (Fig. 162). W samem ognisku F nie daje AB żadnego obrazu widomego. Jeżeli zaś nareszcie przedmiot postawiony jest między ogniskiem F a źwierciadłem {Fig. 163), natenczas widać jego obraz (mniemany) ab za źwier-

Fig. 163.

ciadłem powiększony i w prostem położeniu. W każdym z tych przypadków można łatwo obliczyć wielkość obrazu, jeżeli się zna wielkość przedmiotu, jego odległość od źwierciadła i promień kulistości tegoż; albowiem dla podobieństwa trójkątów abC i ABC (fig. 161) mamy proporcyą AB : Cm —ab ; Cu. Zna jąc tedy AB, Cn i Cm (po obliczeniu odległości obrazu od źwierciadła według wzoru I) nietrudno oznaczyć ab.

Wklęsłe źwierciadła kuliste są powszechnie znane pod nazwą źwierciadeł palących. Obróciwszy takie zwierciadło do słońca, okaże się w ognisku jego mały obraz tegoż, bardzo jasny i sprawiający tak wysoką temperaturę, iż ciała palne tam się zapalają, a w razie stosownej wielkości źwierciadła, które większą ilość promieni słonecznych w jednćm miejscu zbićra, nawet trudno topliwe ciała topnieją i w parę przechodzą. Ztąd tćż wzięła się nazwa ogniska, dana temu miejscu. Jeżeli w niem samśm, albo bardzo blisko niego, ustawi się jakie ciało świecą-