FizykaII51501

511

I

a z niej zrównanie .

2) d. sin «² = d' sin fi*.

Dzieląc zrównanie 1) przez 2) dla wyrzucenia ilości d i d , otrzymujemy

. czyli

3)    (c² - x²)

cos a . cos fi

r

•v/'« pf

(c² — ®²) cos u sin § — y² sin a cos fi.

Teraz dajmy na to, a) że światło padające jest. spolaryzowane, na płaszczyźnie padania, t. j. że drgania eteru w takim promieniu odbywają się. prostopadle do płaszczyzny padania, zatem równolegle do powierzchni oddzielającej obydwa pośredniki od siebie. Przypuściwszy, że natężenie drgań w promieniu padającym rozkłada się na dwie części, z których jedna do promienia odbitego, a druga do załamanego odnosi się tak, iż o — x-\-y, zrównanie 3), podzielone przez c — x — ?/, daje następujące:

(c -J- x) cos a. sin [1 = y. sin a cos fi, czyli (c -j- x) cos a. sin § = (e —x) sin a cos fi, z czego nareszcie wynika

sin (« — fi)

* I)    9/ —■ C    j ^

^,    sm. (a -[- p)

^lj) że światło padające jest spolaryzowane prostopadle do płaszczyzny padania, t. j. że drgania eteru w promieniu padającym ^są równoodległe do-tej płaszczyzny, zatem ukośne do granicznej powierzchni rzeczonych dwóch pośredników ruchu falowego- W takim razie można drgania w promieniu padającym, odbitym i załamanym uważać za wypadkowe, gdyż każde z nich da ^się rozłożyć na dwa drgania składowe, jedno równoległe do powierzchni granicznej, a drugie prostopadłe do niej. W przypuszczeniu, że natężenie pierwszego drgania składowego, mające wielkość = c cos a w promieniu padającym, rozpada się na dwa równoimienne składowe, x cos a w promieniu odbitym, Ił-cos.rj w promieniu załamanym, możemy ułożyć zrównanie (c — x) cos a —y cos fi,

za pomocą którego z powyższego pod 3) przez proste dzielenie otrzymamy

(c -}- x) sin fi = y sin a, czyli po wyrugowaniu ilości y także

Cc -j- x) sin fi cos fi — (c — x) sin a cos a,