KSE6153 II L24

472

164P

Z Zadniepru Kozak i Tatarzyn brzydki Nakłada strzałę, wyciąga łuk szybki,

By to podobna, chcąc każdego ubić,

I syny moje z Korony wygubić.

Przeklęty Korsuńj i wy Żółte Wody!

Wyście mię pierwszej nabawiły szkody;

Tam z moich synów pierw się krew sączyła Inszych Tatarska ręka powięziła.

Dzienli na niebie świecił, nocli wstała,-,

Jam ku Korsuniu nędzna poglądała,

Żądając widzieć synów co przedniejszyeh. Lecz nie widziałam,— tylko co podlejszych. Gdym tak Hetmanów swoich postradała I więcej Paniąt mych nie oglądała,

Aż zła fortuna i Króla porwała,

A mnie sierotę na czatę podała.

W takim frasunku i w takowej trwodze,

Widząc jak wszyscy myśleli o drodze,

Jakby się wyrwać mogli z ognia tego,

A sobie szukać kąta spokojnego,—

Trąbiłam w trąbę, w bębnym trwogę biła,

Żebym na wojnę synów swych zwabiła.

Zwabiwszy wielu, piękniem wyprawiła,

Żeby się bili; tegom im życzyła.

Już pod Pilawce wojsko się ściągnęło,

Kozackie pułki już gromić poczęło,

Ażci bojaźnią nasi naruszeni,

Wszyscy są w^T niwecz marnie rozprószeni! Synowie moi! dokąd uciekacie?

Czy się w mój żywot pokryć wolą macie ?

Owszem się wróćcie nazad ku Wschodowi, Dawajcie opór nieprzyjacielowi!

Obyć to można wzbudzić przodków dawnych,

Albo ożywić nam Hetmanów sławnych,— Sprawiłabym to; — byleście mię z tego Wyswobodzili żalu serdecznego.