KSE9262 II L34

21G

jako pograniczny, powierzyć w obronę jednemu z naj-_ dzielniejszych i najmożniejszych ludzi w Polsce, jakby-marchionowi jakiemu, roby miał silny iiciągły powód zasłaniać go własnym kosztem i własnymi piersiami, przed najazdem Tatarskim , a tern samem stawić przedmurze dla całego króleslwa (1). Cóżkolwiek bądź, Sp\tko z Mel-szty na równy szlachcic z innemi, rzadkim w dziejach naszych przykładem został udzielnym władcą Podola i lennikiem korony, jakby książę jaki z rodu Piastów lub Jagiełłów, pomimo powszechnego odgłosu niechęci miedzy rycerstwem. Wszakże bogate to dziedzictwo, niedługo polem, drogo okiipionem zostało przez niego; a jeżeli szczodrobliwość zbyteczna takiego nadania Jagiełły, mogła przywieść uszczerbek krajowi, wielki czyn Melsz-lynsk.egp na lejże samej z.emi dokonany, wynagrodził ojczyźnie mimowolne jej dary. Witowd brat stryjeczny królewski, wielki książę Litwy rządząc tem państwem, jako namiestnik i spółwładca Jagiełły, ustawiczną wiódł walkę z zakonem Krzyżackim na przemian i z Tatary. Ambicija jednak lego słynnego wojown.ka nie ograniczała się bynajmniej do podrzędnego* władania Litwą; sięgała w odległych zamiarach swoich dalej niż siły, jakkolwiek rzadką i niezmordowaną dzielnością umysłu kierowane, pozwalały. V> itowd, chociaż ogniwem chrześcijańskiej i braterskiej jedności połączony z Polską i jej królem, nie chciał wszakże osłabiać zupełnie potęgi zakonu, żeby mieć

(1) Wniosek ten tłómaczący ów nadzwyczajny dar Jagiełły nie znajduje się w Długoszu, ale myśl taż sama, która przy bliższej rozwadze wypadków ówczesnych, łatwo każdemu badaczowi dziejów przyjść może, napotyka Kię w Bielskim. Pisze on w kronice Pojs.. ks. III.... „Spytek Mielsztyński wojewoda Krakowski, ktorego król Grabią uczynił na Podolu przededwiema laty, nad wolą królowej i wielu rad: a to dla tego, aby tam był tym miejscojn na obronę.”