KSE9262 II L89

207

nie liczby nacierających, skłonili się do traktów arna i Hrużbica do nieprzyjaciół wysłał¹' (l)ł a sami dla dania wojsk* lepszego wytchnienia, w tern samem stanowisku noc przepędzić postanówiii. Nie liyła ona wprawdzie zupełnie spokojną; żołnierz jednak nowych sił i nowej rze-zw osci nabrał do następny cli bojów. Nie pow r acał Drużbic/, Iro go pasza uw ięził, i nikt nic wątpił o ldizkwj napaści. Wschód słońca w dniu drugim października, nie obiecany pokój, lecz walkę, jak się spodziewano, zwiastował Polakom. Jakoż zaraz o świcie natarł nieprzyjaciel wielkiemi hufcami pod osobistem dowództwem kałgaj sułtana, i aż do południa ciągle do taboru szturmował. / wielką jednak szkodą odparty, musiał zaprzestać napa-śti; cżem ośmieleni nasi wpadłszy na konie, długo za taborem opędzali Turków, którzy w tej potrzebie działo jedno i dwie chorągwie postradali. Nieprzyjaciel napó-l mili odstąpiwszy, stanął na drodze!¹ keih w oj km dalszy odwrot czynić miało. Po krótkim spoczynku/ rusz¹-₁ się znowu przed samym wieczorem na całą noc oboz Polski, a Turcy i Tatarzy ustępowali ciągle, paląc wsie i stodoły okoliczne¹, żeby naszych pozbawić wsżelkić; żywności. W godzinę już po w schodzie słońca, w dniu o października, zastanowił swe wojsko po trzy milowym pochodzie Żółkiewski, wi głębokim a wązkiin padole, przy w si od Talarów zapalonej. Tu już, gdy nie mogli Tatarów ic dla braku pola napastow ać Polakow, sarn Iskiender pasza ruz-łożywszy Turków syyoidi na górach otaczających dolinę, zaczął gęstemi z dział str załami dobijać się labom, na który janczarowie'Oddziałami wypadając, strzelaniem z rę-i cźnej broni ciągle naszych tńespokmli. Nie powiodła się jednak napaść owa Turkom; dzielnie' wstrzymani doJuzo

1

Szcmbcrk, Kelacya. Dzieye Wołoskie.