KSE9262 II L86

wiec! Pamięć np. Witolda silniej się wyryła w myśli narodu od innych, a i lego mocarza tak potężnego, śladu w grobach niepozostało. Taka to już ludzka dola, i nie t\lko dla Barbary, ale dla całej ludzkość] przeznaczona. Przy odnowieniu katedry przez Biskupa Massalskiego, kilka tylko nagrobków losem ocalonych zdołano w no wym Kościele umieścić.

Lekkie usterki przez nas tu wytknięte nic nie ubliżają talentowi pana Szajnochy, który wreście pisząc o Litwie i nieznając jej w naturze nie może wiele rzeczy ocenić z precyzją, jakby to na miejscu mógł zrobić. Pomimo tego, należy mu od nas Litwinów wdzięczność za to poświęcenie swego pióra i naszym litewskim rzeczom. Owszem w tym samym Szkicu Barbary, gdzie tylko autor na chwilę opuścił (o swoje uprzedzenie o jej dumie i próżności, znajdujemy wiele pięknych myśli wdzięcznem słowem oddanych, a mianowicie tam gdzie tłumaczy jej niemożność jirzyczyniania się za nszystkiemi do króla, aibo gdzie usprawiedliwia skłonność do samotności tćj pięknej królow ej. Co do nas, powtarzamy tu jeszcze raz, że i my za niemy Iną i wolną od wad ludzkich Barbary nieuważamy, czegośmy dowiedli w Pamiętnikach o niej, ale niemożemy razem z P. Sz. każdy jćj krok przypisywać dumie i chciwości korony, niemożemy jej zupełnie odejmować cnót i przymiotów zacnej niewiasty, i szlachetniejszych powodów w^r jej sercu do tkliwej miłości dla męża. Mamy nadzieję że i większa bczba czytelników w swojej opinii o Bai barze, pójdzie za podobnem naszemu zdaniem znamienitego filozofa Kremem (L.sty z Krakowa T. III. 358) i powtórzy z nim: »Barbara Radziwiłłówna pisze do Zygmunta listy pełne tęsknoty rzewnej ■ ufności bez granic. Jeżeli W. K'. M. pan muj zemną, któż przeciwko mm? i znów w inneni miejscu. Fosy-