Magazyn67401

770 LUDNOŚĆ

TABL. 30. BILANS MI GRACY J ZAMORSKICH W NIEKTÓRYCH KRAJACH (w tysiącach osób; + oznacza nadwyżkę immigracji, — nadwyżkę emigracji).

Wyszczególnienie	1921- 1924	1927— 1929	1930	1931	1932
	przeciętne roczne
Zjednoczone Królestwo Brytyjskie .	—137	— 88	— 26	+ 37	+49
Wiochy......	— 104	— 34	—13	+ 3	+ 9
Polska......	— 38	— 56	—39	— 5	— 4
Argentyna ....	+100	4* 84	+ 66	4- 4	—12
Stany Zjednrczone .	+ 207	+114	+ 92	—25	—47
Australja.....	+ 47	+ 30	— 6	—10	— 5

Obok tych zmian ilościowych trzeba jeszcze skonstatować po wojnie poważne zmiany kierunków migracyj zamorskich. Głównym powodem tych zmian była zapoczątkowana w r. 1921 polityka restrykcyj immigracyjnych do Stanów Zjednoczonych; na skutek tej polityki Stany odrazu przestały być głównym krajem immigracyjnym globu, którym były w ciągu całego okresu przedwojennego. Łączna liczba immigran-tów zamorskich (brutto) do Stanów w latach 1921—1932 wyniosła 2,6 miljonów osób, do Argentyny — 1,4 miljona, do Kanady i Brazylji po 0,9 miljona, do Au-stralji — 0,7 miljona; w przybliżeniu można przyjąć, że w okresie tym Stany Zjednoczone przyjęły około V* ogółu immigran-tów zamorskich, przybyłych do Ameryki, i mniej niż ¹U ogółu immigracji zamorskiej globu, podczas gdy przed wojną udział Stanów wynosił około */*.

Ewolucja powojenna wędrówek kontynentalnych była odmienna i bardziej skomplikowana. W Europie głównemi krajami emigracyjnemi pozostały Włochy i Polska, w mniejszym stopniu Hiszpanja; jednakże rozmiary tej emigracji były znacznie mniejsze niż przed wojną i, podobnie jak emigracja zamorska, wychodztwo kontynentalne uległo dalszemu gwałtownemu zahamowaniu na skutek kryzysu gospodarczego:

TABL. 31. EMIGRACJA KONTYNENTALNA W EUROPIE PO WIELKIEJ WOJNIE (w tysiącach osób).

Wyszczególnienie	1920- 1925	1926— 1930	I93^1— 1935	1936
Włochy.....	1 067	615	317	22
Polska..... Belgja.....	240 127	679 6,	136 28	3° 4
Czechosłowacja .	IOI	62	24	4
Jugosławja . .	.	80	45	9

Co się tyczy krajów immigracyjnych, to dwa tylko z pośród nich zasługują na uwzględnienie, mianowicie Francja i Niemcy. We Francji liczba cudzoziemców wzrastała po wojnie w niezmiernie szybkiem tempie aż do r. 1931; jak widzieliśmy poprzednio, spis r. 1911 wykazał we Francji 1,2 miljona cudzoziemców, w r. 1921 było ich już 1,6 miljona, w r. 1926 — 2,5 miljona, w r. 1931 zaś — 2,9 miljonów czyli 7% ogółu ludności, oprócz 400 tys. natu-ralizowanych. W r. 1936 liczba cudzoziemców wykazała już poważne zmniejszenie i wynosiła 2,5 miljonów. Porównanie przynależności państwowej cudzoziemców we Francji w latach 1921 i 1931 wykazuje wyraźnie, z jakich krajów rekrutowała się immigracja do Francji (sumy ogólne różnią się od wyżej przytoczonych, gdyż dotyczą ludności obecnej, poprzednio zaś — za mieszkałej):

TABL. 32. CUDZOZIEMCY WE FRANCJI W LATACH 1921 i 1931 (w tysiącach osób).

Przynależność państwowa	1921	1931	Przyrost lub ubytek
Ogółem ....	1532	2 715	+ 1 183
Włosi . .	451	808	+ 357
Polacy.........	46	508	+	462
Hiszpanie .......	255	352	+	97
Belgowie........	349	254	— 95
Szwajcarzy.......	90	99	+	9
Niemcy......... Tubylcy z kolonij afrykań-	76	72	— 4
skich.........	38	102	+	64
Pozostali . . . . . .	227	520	+	293

Największy przyrost, zarówno w liczbach bezwzględnych jak i w stosunku do stanu w r. 1921, wykazują Polacy; trzeba tylko zaznaczyć, że pewna część tego przyrostu pochodzi nie z Polski, lecz z Westfalji. Górnicy westfalscy, którzy przybyli do Westfalji w ostatnich dziesięcioleciach przedwojennych z b. zaboru pruskiego, emigrowali w dość pokaźnej liczbie bezpośrednio po wojnie do Francji. W każdym razie Włosi i Polacy razem stanowili około 70% immigracji netto do Francji w rozpatrywanym okresie.

Immigracja powojenna do Niemiec miała, podobnie jak przed wojną, charakter sezonowy i rekrutowała się przeważnie z Polski. Rozmiary jej były jednakże o wiele skromniejsze. W latach 1921—1924 wynosiła ona około 30 tys. osób rocznie, w 1928