NDIGCZAS0034762528

210 ftdam Lenkiewicz.

nasze mokre okrycia. Dla Wasyla znalazła się kwatera na dole, nas zaprosił gospodarz na piętro. Pożegnaliśmy więc naszego przewodnika, który wczesnym rankiem miał już wracać do domu i weszliśmy do naszego pokoju. Co za rozkoszny widok, co za przepych!

Trzy łóżka napęczniałe od poduszek, pierzyn i innych betów stały dumnie pod ścianami. Ma środku stół nakryty do kolacji, woda do mycia i t. d. — słowem, wszystko, czegośmy w tej chwili mogli zapragnąć. Takiej kwatery nie spodziewaliśmy się nawet w naszych najśmielszych marzeniach.

Żyd krzątał się, przynosił kolację, suszył nam przemokłe szatki i bawił rozmową.

—    Aj, aj, że to panom tak się chce poniewierać po tych górach. Jabym tam nie poszedł, żeby mi kto nawet płacił, a panowie tak za darmo. A może to taka manipulacja?

—    Coza manipulacja?

—    Nu, taki, co mierzą z instrumentem te lasy.

—    Nie panie, my tak całkiem dla przyjemności.

—    Dla przyjemności? Tak si męczyć?

Kiwał głową z pewnem politowaniem, zdziwieniem i rezygnacją i zdawał się mówić:

—    Ha, trudno, bywają i tacy.

Poszedł wreszcie spać, w domu się uciszyło, a my z niemałą rozkoszą wyciągnęliśmy strudzone członki na miękkich łóżkach. Po tylu trudach wypoczywaliśmy z prawdziwem zadowoleniem. Ale niestety, w chwilach największego zadowolenia lubią na człowieka przychodzić przykre refleksje. Przyszły i na nas:

Czem my właściwie za to wszystko żydowi zapłacimy? Mleko, kolacja dla nas i Wasyla, nocleg, jutro śniadanie, wszystko to razem będzie kosztowało kilka koron, a my mamy zaledwie kilka halerzy. Prosić żyda, żeby zaczekał, było dla nas rzeczą zbyt upokarzającą. Zresztą mógł się nie zgodzić. Jedno tylko znaleźliśmy wyjście. Któryś z nas musi zaraz jutro rano pójść do Mizunia, wziąć pieniądze i wrócić na wieczór tutaj. Dwaj inni odpoczną tymczasem, poczem przenocujemy tu jeszcze jedną noc i pojutrze ruszymy w dalszą drogę przez Dauszkę, zgodnie z ułożonym planem.

Jakoś tak wypadło, że ja się podjąłem spełnienia zaszczytnej misji przyniesienia pieniędzy.

Rankiem następnego dnia zebrałem się szybko i chyłkiem, tak, żeby żyd nie widział, wymknąłem się z gospody. Przebywszy 20 km. drogi