page0049

39'

przebaczając z serca sobie niechętnym, zapragnął szukać dla siebie pokoju w dominikańskim klasztorze i chciał jako prosty zakonnik, on - biskup, stryj swojego dawnego kanonika Jacka, poddać się pod jego władzę w zakonie. Lecz gdy napisał do Ojca-świętego o pozwolenie, Honoryusz III zaczął się wahać. Zrazu pozwolił, zabronił potem, rozkazując pod błogosławieństwem zostać przy pracach biskupiego urzędu.

Pojmował Papież, że taki człowiek jak Iwo potrzebny jest kościołowi polskiemu, żeby mu świecił z wysoka; potrzebny narodowi, żeby nim kierował wśród zamętu wyobrażeń religijnych i politycznych. Wyrzekł się więc Iwo dla miłości Boga i bliźniego ustronia klasztornego, które go tak nęciło; pozostał na szerokiem polu działalności zawsze czynny, gorliwy, pełen cnót chrześcijańskich, mnożąc jakby cudownym sposobem siły swoje i dostatki, braciom na pożytek. Lecz chcąc zadosyć uczynić ślubowi swemu,lubo nie wstąpił do zakonu, przywdział wszakże zakonne suknie, przyjmując regułę kanoników świętego Wiktora w Paryżu.

Bezczynny też . opieszały Leszek bezustannie potrzebował mądrej rady biskupa. Rządca prowincji pomorsk śj Swiatopełk, widząc miękkość