page0051

Reifmann — Reille

43

kiem ogłoszone są: i) Tabnit ha-Bait, (Żółkiew, 1844), obejmujące sześć re-sponsów w przedmiotach talmudycznych. 2) Peszer Dabar, (Warszawa, 1845) krytyczne objaśnienie 22-ch ustępów z Agady (ob. Talmud). 3) Toldot Ra-benu Zerachja Halewi, (Praga Czeska, 1853), obszerny i krytycznie obrobiony życiorys Zarachji Hale wi. 4) Kol Mebaser (Pr. Czeska 1859), zapcwiedzenie wydawnictwa starego dzieła: Halachot GPdolot w sposób nowy. 5) Chut ha-M’szulosz, (Praga Czeska, 1859). Dziełko to obejmuje: a) wykazanie biegłości twórców talmudu i mydraszów w różnych językach; b) historyją przypowieści żydowskich; c) uwagi nad dziełem: Mybchar ha-Peninim. 6) Ar-baah Charaszim (Praga Czeska, 1860) o charakterze 4-ch dzieł: Ben Sy-rah; Sefer Chassyditn; Seder Tefilah; Szeeltot rabi Achai Gaona. 7) Myszlo-ech Manot, (Praga Czeska, 1860), dwie rozprawy przesłane p. Albertowi Kohen w Paryżu w dniach uroczystych Purim, jedna w r. 1859, a druga 1860. Na końcu tego pisemka, wydrukowany jest list F. Delitzscha do autora o jego dziełku wyżej wspomnionem Chut ha-M’szulosz. 8) Moade Ereb, (Wilno, 1863), zbiór odczytów w Soboty wieczorem przed młodzieżą w Zamościu miewanych. Oprócz tego mnóstwo artykułów Reifmanna znajduje się w czasopismach hebrejskich i niemieckich, jako to: w Cyjon, Josta i Creizenacha, OrientMoncitsschrift Frankla, Jeszurun, Hamagid, Hakarmel, Ebucat Cha-chami?n, Ha-Mebaser, Kochbe Jicchak, Bikurim i Ha Kochabim. Prace te po większej części stanowią krytyki i niektóre z nich są waźnemi przyczynkami do historyi żydów. Reifmann włada dzielnie językiem hebrejskim, ma talent poetycki, pisze w tymże języku pieśni, anegdoty i bajki; pierwsze próby poezyj złożył w jednem z niedrukowanych jeszcze dzieł swoich pod tytułem: Tuszy-jah C-ftFzymah,    F. S^fr.

Reil (Jan Chrystyjan), zarówno w praktyce jak i teoryi wsławiony lekarz, urodził się 1758 r, w Rauden we Fryzyi wschodniej; od 1779 r. słuchał nauk lekarskich w Getyndze i Halli, gdzie 1782 otrzymał stopień doktora. Przepędziwszy czas niejaki w kraju ojczystym na praktyce lekarskiej, w r. 1787 został powołany na professora nadzwyczajnego medycyny do Halli, gdzie w roku 1788 zajął miejsce professora zwyczajnego terapii, dyrektora kliniki i w roku 1789 został fizykiem miasta. W r. 1810 przeniósł się na professora do nowo założonego uniwersytetu w Berlinie i w r. 1813 objął najwyższy kierunek szpitali wojskowych na lewym brzegu Elby. Umarł z tyfusu 1813 r. w Halli. Zasłużył się głównie pracami nad oparciem terapii i patologii na zasadach fizy-jologii. Z dzieł, które zostawił, przytoczymy: Ober die Erkenntniss und Cur der Fieber (5 tomów; nowe wydanie, Halla. 1820—28); Der diatetische Hausarzt (2 tomy; Bremen, 1786); Rhapsodien uber die Anwendung der psycHischen Curmethode auf Geisteszerrutlungen (Halla, 1803 roku; wydanie 2-gie 1818). Z Hóffbauer’em wydał: Beitrage zu einer Curmethode auf psychirchen Wege, (2 tomy; Halla, 1808, w 12-ce), z MeckePem zaś: Ober den Bau des kleinen Gehirns (Halla, 1818). Z papierów po nim pozostałych wydano: Entwurf einer allgemeinen Therapie (Halla, 1816) i Entwurf einer allgemeinen Pathologie (3 tomy; tamże, 1815—16 roku), tudzież zbiór pism drobniejszych.

Reille (Honorat Karol hrabia), marszałek Francyi, senator, ur. 1775 roku w Antibes; w 17 r. życia wstąpiwszy do wojska i zostawszy adjutantem Mas-seny, był przy oblężeniu Toulonu, potem odznaczał się w licznych bitwach we Włoszech, w Szwajcaryi i w Niemczech i już w 1803 r. był generałem bry-? gady. Ważny też brał udział w kampanijach 1806 i 1807 r., a po traktacie