page0072

64

Reiikwije — Rellstab

umartwień jego ciała i t. d. Nazywają także relikwijami rozmaite przedmioty, które dotykały ciała świętego lub jego relikwij, lub które składano na jego grobie, jako to: bieliznę, chusty, do relikwij tego ostatniego rodzaju liczą prześcieradło, w które było obwinionem ciało świętego i trumnę gdzie był złożony. „Wierni, mówi sobór Trydencki, szanować powinni ciała świętych męczenników i innych świętych, którzy ż>ją z Jezusem Chrystusem, a ci, którzy twierdzą, że nie należy szanować i czcić relikwij świętych^ lub że nie potrzebnie wierni mają je w poważaniu równie jak inne pomniki święte, powinni być potępieni, jak Kościół niegdyś już ich potępił i teraz jeszcze potępia” (sest. XXV); ciała świętych bowiem były zyjącemi członkami Jezusa Chrystusa i przybytkiem Ducha Świętego; z czasem zmartwychwstaną dla żywota wiecznego, a Bóg udzielając wiernym wielu łask za pośrednictwem świętych, tern samem objawia, ile cześć im oddawana miłą jest w jego oczach. We wszystkich wiekach nadzwyczajne łaski były otrzymywane, świetne cuda były działane przez reiikwije świętych. Historyja Kościoła i Ojcowie święci przytaczają wielką ich liczbę, których autentyczność nie ulega powątpiewaniu. Nie wolno oddawać czci publicznej relikwyom osób zmarłych wpraw^rdzie w stanie świętości, lecz które nie były kanonizowane ani beatyfikowane przez Kościół; najwięcej jeżeli można im oddawać cześć prywatną. Niegodzi się wystawiać ku uczczeniu wiernych żadnej relikwii, której autentyczność nie jest dostatecznie udowodnioną. Do biskupa należy sprawdzenie dowodów autentyczności, do niego także należy dopełnić przez siebie samego lub przez swego delegowanego, przeniesienie relikwij świętych. Reiikwije Jezusa Chrystusa, narzędzia jego męki, szata, prześcieradło i t. d., tudzież reiikwije Najświętszej Panny zaliczane są do rzędu relikwij wielkich.    L. B.

Relief, wyraz Francuzki, oznaczający w rzeźbiarstwie robotę na ścianie lub innej pionowej podstawie: bywa ona albo bas-relief\ płaskorzeźbą, albo haut-relief\ wypuklorzeźbą: Pierwszy rodzaj przedstawia figury wyrobione tylko do połowy, drugi okrągło; czyli w zupełuem odskakiwaniu od ściany. /. 11. L.

Rellstab (Ludwik), powieściopisarz i krytyk, urodził się r. 1799 w Berlinie, po ukończeniu szkoły wojskowej, został officerem artyleryi i nauczycielem matematyki i historyi w szkole brygady. Do prób poetycznych skłonił go związek z muzykami: KleiiPem i Berger’em, którzy w r. 1819 utworzyli pieśniową biesiadę (Liedertafel). W r. 1821 wyszedł ze służby wojskowej, i pobywszy w Heidelbergu i Bonn, wTÓcił r. 1823 do Berlina. Paszkwil na śpiewaczkę Sonntag napisany p. t. Henrietfe die schóne Sdngerinn, (Lipsk 1827) kilkomie-sieczne mu sprowadził uwięzienie. W r. 1826 objął redakcyję gazety Vossa, a w r. 1834 czasopisma Berlin und Alken. Dwunastoletnia zjadliwa przeciwko SpoiitinPemu polemika, któremu przypisywał upadek ojczystej muzyki dramatycznej, podobnież na więzieniu sześciotygodniowem zakończyła się. Drasnął on także naszego Chopin’a w swem czasopiśmie Iris, lubo sam później tego żałował. Po powieści jego Algier und Paris (3 tomy 1830) nastąpił nader upowszechniony i lubiony romans p. t. 1812, (4 tomy, Lipsk, 1834), dalej Ge-sammelte Sckriften, (12 tomów, Lipsk, 1834—44) i tychże Neue Folgę, (8 tomów; Lipsk, 1846—48). Dla sceny napisał dramata: Die Yenetianer, Eugen Aram. i Franz non Sichingen, oraz operę Dos Feldlager (z muzyką Meyer-beer’a) parę tragedyj i komedyję 1756. Recenzyje jego muzyczne po pozbyciu się namiętnego młodzieńczych lat tonu, umiały sobie zjednać rozgłos i przez wielu znawców cenionemi były. Znał się także na śpiewie i wykształcił kilku śpiewaków i śpiewaczek.