page0081

73

biskupstwa. Posłał więc starostę swego zamku Lipowieckiego Piotra Dłuskiego do Tomickiego, celem namówienia go, ażeby podjął się zawiadywania krakowską dyecezją. Przystał Tomicki i wnet przyjaciel jego Stanisław Borek udawszy się do Rzymu, wyrobił mu u Papieża dyplom na biskupstwo krakowskie z połową dochodów, których druga połowa miała służyć Konarskiemu do śmierci. Tomicki zaś do tego czasu miał zatrzymać jeszcze biskupstwo poznańskie.

Andrzej Krzycki, naówczas już biskup prze-myślski i kanonik krakowski, witał -wuja na rynku stolicy, w imieniu kapituły, znakomitej piękności mową. I nie dziw, wdzięczność dla krewnego, któremu tyle był winien, dodawała ustom wyrao-■wy, a można było całem sercem sławić tego, o którym powiedziana najwyższa pochwała, była tylko szczerą prawdą.

Odtąd na obszerniejszem polu, jaśnieje coraz świetniej mądra działalność Tomickiego. Tak potrafił zespolić w sobie godność senatora i duchownego, że zostawił potomności najpiękniejszy wzór biskupa polskiego. Ci bowiem zawsze mieli nietylko w kościele, ale i w kraju wielką powagę. Kiedy chodziło o dobro narodu, żaden wpływ nie miał do Tomickiego przystępu; stał się też wyro-