page0100

94

dzie gdzie groziło niebezpieczeństwo, w ostatniej rozpaczy wyciągano do niego rękę z dobrą otuchą.

W czasie wojny z Moskwą Litwa uprosiła króla, że Tarnowskiemu oddano dowództwo, a on wszędzie szczęśliwy na cześć i sławę zasługiwał sobie. Jednak o trudach swoich zwykł się był wyrażać tak skromnie, jakb}^r one były rzeczą zwyczajną. Nie rzekł nigdy: zwyciężyłem lub zrobiłem, ale zwyciężyliśmy przy pomocy Bożej.

Jemu to i Andrzejowi z Górki kasztelanowi Poznańskiemu powierzył był król syna Zygmunta Augusta, wyprawiając go po raz pierwszy na wojenną potrzebę. Królewicz pod ich okiem przyzwyczajał się do męzkiego życia rycerskiego, kilka godzin codzień trawił na zajęciach poważnych jako na przyszłego monarchę przystało, lecz pochlebcy dali znać królowej Bonie, że panowie nie bacząc na młody wiek królewicza zamęczają go pracami i zdrowie mu psują.

Królowa dalej w lament, poszła do króla ze skargą i tyle na nim wymogła, że królewicza odwołano do Krakowa, i z pod tak mądrego usunięto przewodnictwa.    «

Potępiał Tarnowski miękkie wychowanie przyszłego króla rycerskiego narodu, nie lubiła go