page0103

- 102 —

Po skończonej nauce, kiedy ksiądz pleban odprawiał dziatki do domu, tak do nich przemówił: —Idźcie miłe moje dzieci, i niezapominajcie, że każde z was powinno debrze czynić dla przydobania się Panu Bogu; tak wielcy, jako i malutcy, tak bogaci jako i ubodzy, wszyscy w miarę swej możności; albowiem niema nikogo takiego, coby nic był w stanie wyświadczyć usługi lub okazać się miłosiernym.

Marylka wracając z kościoła zaczęła gorzko płakać i tak sobie mówić:

—W moich maleńkich latkach komuż ja mogę usłużyć? Biedna sierota nic me-mam, nic mi niewolno....więc też się niczem niepotraiię przypodobać Panu Bogu!

Niechcąc ludziom przechodzącym drogą pokazywać oczek czerwonych od płaczu, oddaliła się od drogi; a wiedząc przy tern, że nikt na nią w domu me czeka, albowiem wujaszek ją' bijał, a wujonka, zatrudniona wlasnemi dziećmi, niedbała o sierotę, więc usiadła pod krzaczkiem polnej róży.

hiedziąc tak, postrzegła, że krzaczek bardzo hyl suchy, listeczki miał pożolkle i zwiędłe, a różyczki żałobnie zwieszały główkę.—* Zal mi cię krzaczku, umierasz z pragnienia, bo deszczyk niebieski dawno