page0104

100

uroczystą chwilę, że w wierze świętej katolickiej uir ierarr..

Potem przyjął Sakramenta św. i wyraził życzenie, że radby syn? i synowę oglądać. Lecz nie zdążył już pożegnać ojca pan kasztelan wojnicki. Hetman konać zaczął. U łóżka jego kapelan klęcząc odmawiał passję, a on nie mogąc mówić wzdychał ciężko i bił się w piersi. Tak przeszła noc długa, smętna, bolesna dla tych co otacza¹¹ łoże umierającego, a którzy wszyscy związani z nim byli węzłem czci, wdzięczności lub przyja-źni. W piątek nad ranem chory spojrzał pogodniej, odchrząknął i ustami poruszył, a tuż stojący ksiądz Jakób dosłyszał po łacinie wyszeptane słowa:

„Panie w ręce Twoje oddaję ducha mego.“

Już ciało hetmana zdrętw: ałe leżało na śmiertelnej pościeli, kredy dniem i nocą spiesząc, nadjechał z żoną kesztelan wojnicki. Pospieszył uklęknąć przed zwłokami ojca, a tak go zmógł żal serdeczny, że ciężko zapadł na zdrowiu. Frzy-wdział wraz z żoną i całym dworem grubą żałobę i nic mogąc się od ciała oderwać, obcje słuchali tam co dzień Mszy świętej, rozpamiętując we łzach zacny żywot zmarłego.

Boleść synowska znalazła odgłos w całój Pol-