page0125

121

tke chowana, ćwiczyła się wcześnie w cnotach, których później wzorem się stała. Przestrzegano, aby nigdy nie sypiała dłużej nad czas koniecznie dla zdrowia potrzebny, a na śniadanie musiała czekać kilka godzin, bo pierwej należało jej odmówić pacierze i opatrzyć potrzeby ubogich, swojej powierzonych pieczy.

Tak rosła do lat siedmnastu nie znając większych uciech nad te, których dobroczynność i wdzięczność dostarcza. Wtedy poślubiła Andrzeja Wapowskiego człowieka zacnego, lecz porywczego niemal do srogości, którego ona jednak niezrównaną słodyczą i wyrozumiałością dzikie obyczaje ułagodziła, miękcząc go i rozbrajając do tego stopnia, że mówił:

„Anioła, nie kobietę mam w domu.“ Dwadzieścia sześć lat miała,zostawszy wdową, i już nie chcąc myśleć o żadnych innych związkach, oddała się cała Bogu, rodzinie i ubogim. Nie nęciły ją światowe zabawy. Stół jej był skromny, jednak przyzwmity i dostatni dla domowników i przybywających gości. Lecz najliczniej-szemi gośćmi byli tu ubodzy. Schorzali i podeszli w wieku kapłani, sieroty, nowochrzczeńcy dom jej napełniali, a ona cała usłudze bliźniego oddana, co wieczór skrupulatnie rachunek sumie-