page0161

-160-

kano wtenczas okno, płakać głośno broniono, gdyż często zdarzało się, żo maiki przechodzące, lub blisko mieszkające, usłyszawszy płacz dziecięcia, wpadały. W tej okropnej szkole przebył Kazimierz 3 lub 4 lata, nauczywszy się ledwo czytać i pisać po polsku i po niemiecku. Przestając najwięcej z wiejskiemi chłopcami, zabrał z niektórymi przyjaźń i w ich towarzystwie używał zabaw wieśniaczych. Co to za roskosz była , gdy po ukończonej nauce puścić się między góry i sady, dostać się po kilko-godzinnym głodzie i nudach na drzewo wiśniami lub gruszkami ciężące, pojeździć na onych maleńkich konikach, prowadzonych na paszę w dalekie dąbrowy, kąpać się i brodzić bosą nogą środkiem piaszczystej krynicy. W tych zabawach z prostymi wieśniakami był prawdziwie szczęsliw'y! W domu nikt się o niego nie troszczył; niemiano mu za złe,. choć się najdłużej bawił. Zycie takowe zrobiło go nieśmiałym do ludzi wyższego stanu; a jednak wiele dobrego w nićm zaczerpnął. Nietylko bowiem słabe jego zdrowie nabrało sił i rzeskości, ale przylem serce nabrało przywiązania do rolników, którymi zepsuty świat pogardza. Z jakąż rozkoszą przypominał sobie w późniejszych latach, gdy go chłopaki wiejskie uczyły konia dosiadać, iść za broną i umieć, konia na inny zagon nawracać. Podczas mglistej jesieni trawił często późne wieczory przy kopaniu kartofli, lub przy pasterzach; gdy przy ognisku bajki opowiadano ,