page0198

195

mocno wydeptanym progu kamiennym, który zwykle na klęczkach przebywają pobożni, znać ile tu przez kilka wieków przesunęło się ludzi, ze skruchą w sercu i modlitwą na ustach.

Proboszcz, czyi jenerał zgromadzenia bożogrobców, używał jak biskup pastorału, miał wielką władzę świecką, a nawet w obrębie swych własności prawo miecza. Przystępującym do bractwa świeckim osobom, znanym z pobożności, udzielał order Krzyża złotego patryarchalnego jerozolimskiego podwójnego, z czerwonemi brzegami na czerwonej wstążce, który zwano Krzyżem Miechowskim.

Umiał się okazać godnym tak już wysokiego dostojeństwa Maciej Łubieński, teini zasługami torując sobie drogę do najwyższego w ojczyźnie krzesła, do arcybiskupiej stolicy. Zważając, że dobry przykład idący z góry, lepiej drugich pociągnie i utrzyma uiż najsurowsze prawm, sam przyjął regułę zakonu bożogrobców i jako nowicjusz wszystkie najniższe pełnił posługi w kuchni, w refektarzu, ćwicząc się w posłuszeństwie zakonnym, żeby później drugim umieć rozkazywać.

Lecz podczas kiedy pobożny Maciej pełni w cichości i pokorze obowiązki zakonnika, monarcha do wyższych powołuje go dostojeństw.