page0229

219

W końcu u delikatnych krańców natury ludzkiej, gdzie ciało nęci ducha, ostatnia z cnót zasadniczych wstrzemięźliwość normuje żądze i rozkosze; wstrzemięźliwość to wykwit i u-wiończenie wstydliwości i prawości; wstrzemięźliwości towarzyszą zawsze cnoty surowe a prześliczne: powściągliwość, umiarkowanie, czystość, dobroć, łaskawość, słodycz.

Oto dusza tego, który pragnie dobra, żądzą powszechną i ustaloną! Czy znamy nad to coś piękniejszego? — Gwiazdy na stropie niebiańskim wydają się blade wobec tych kon-stelacyj świetlanych, które rozjaśniają duszę sprawiedliwego! Potrzeba sięgnąć wzrokiem pa za wszechświat, ażeby odnaleźć typ, którego ona jest odbiciem. Jest ona sprawiedliwą jak Bóg, jak anieli!

Bóg jest sprawiedliwy z natury; anioł przez szybką i stałą determinacyę; człowiek staje się sprawiedliwym dopiero po długim szeregu wysiłków i czynów, bo nosi w swojem łonie świat niższy, który musi podporządkować wyższemu światu cnoty: to jest świat namiętności.

Namiętności nie są złemi same z siebie ; wszelako mogą się niemi stać i stały się niestety wskutek skażenia ludzkiej natury. Pognębiają one duszę, albo ją wiodą do szaleństw, ciągną ją do zmysłowości, albo oddalają od dóbr prawdziwych ; wreszcie spiskują przeciwko cnocie i wprowadzają panowanie występku, jeśli się nie hamuje ich gwałtowności.

http://rcin.org.pl