page0256

948'

Rondean — Ronsard

lacyjach, kilkukrotnie się powtarza. Częstokroć formy tej użyto za finał jednej z takowych kompozycyj. Forma ta służyła niegdyś i aryi (ob.); w muzyce wokalnej rondo zowie »ię czasami śpiewem zwrotnym (Rundgesang).

Rondel, naczynie miedziane okrągłe, mniejszej lub większej objętości, "Z rączką, w kuchni używane, wewnątrz dobrze wybielone, ażeby nie zatruć, gotowanych w nich potraw.    *

Rongt (Jan), wraz z Janem Czerskim, księża katoliccy, założyciele tak narwanego Kościoła neo-katolików, czyli katolików niemieckich dyssydenckich albo oJpzczepieńczych. Jan Czerski, proboszcz w Pile (Schneidemiihlej, w dyje-• ezyi poznańskiej, dnia 22 Sierpnia 1844 r., odrączyr się od Kościoła katolickiego, będąc poprzednio zawieszonym w obowiązkach duchownych przez swego biskupa. Przy końcu tego roku połączył się z nim Jan Ronge, Szlązak_r kapelan kapituły wrocławskiej, zawieszony w obowiązkach duchownych w r. 1843. Ci dwa, księża zostający pod klątwą, usiłowali zjednoczyć się-formułą spólnej wiary, ale wkrótce się poróżnili, gdyż Czerski chciał zachować resztki pozytywnego chrystyjanizmu, Ronge zas żądał przewagi wyłącznie ra-cyjonalizmu. Ronge urodzony r. 1813, w Biscnofswalde, na Szląsku, uczył się r. 1837 w uniwersytecie wrocławskim, we dwa lata potem, wszedł do se-minaryjum w temże mieście, ale niesforny jego umysł, niedługo mógł ulegać władzy kościelnej- Mianowany kapelanem w Grottkau (1840 r.), kazaniami liberalnemi zyskał wpływ na młodzież- czem wzbudził nieufność swoich przełożonych. Już wtedy zaczął kłócić się z nimi o to, a ogłoszenie pisma Rzym t kapituła wrocławska, do ostatka ich oburzyło. W miesiącu Styczniu 1843 r. zawieszony został w obowiązkach. Zmuszony opuścić Grottkau, otrzymał obowiązki nauczyciela w zakładach fabrycznych Laura. Ztąd przesłał do dzienników list przeciw biskupowi Arnoldi, z powodu pielgrzymek do świętej szaty Jezusa Chrystusa, zachowywanej w Trewirze. Gwałtowna oppozycyja, podniesiona od niejakiego czasu, nawet w prowincyjnch katolickich w Niemczech, przeciw duchowieństwu, sprzyjała sprawie Ronge’go. Process wytoczony przeciw' niemu, kazał go uważać za niesłusznie prześladowanego i prawic męczennika. Ale sobór zwołany przez założycieli neo-katolicyzmu w Lipsku (w Marcu 1845 r.) zakończył się parodyją chrystyjanizmu; w miesiącu Czerwcu sami nektarze odrzucili w Berlinie lipską formułę wliary: zbliżano się do protestantyzmu. Stronnicy Ronge go pod przewodnictwem pastora Pribila, utworzyli gminę protestancka Większość gminy w Pile, odstąpiła swego proboszcza Czerskiego i przechyliła się bardziej na stronę Ronge’go. Przyłączył się do nich Antoni Teiner, proboszcz w Hundsfeid; ale nie mógł zgodzie się jz Ronge’m; za jego przykładem poszedł Regenbrecht, professor we Wrocławiu, poprzednio stronnik neo-katolików. Ronge skłaniać się zaczął ku dążnościom demokratycznym i wydawał liczne pisemka: do swoich spółziomkow, do professorów katolickich, do nowych nieprzyjaciół chociaż starych; zastały one 'zimne przyjęcie, ustępując miejsca zachciankom demokratycznym i rewolucyi politycznej, która przygotowywała się w Niemczech. Po wypadkach 1848 r. Zapomniano o kazaniach i naukach neo-katolików. Ronge wybrany na deputowanego sejmu we Frankfurcie, został stronnikiem rzeczypospolitej, a w 1849 r. musiał uciekać do Anglii. W r. 1851 podpisał w Londynie wraz z głównymi naczelnikami demokracyi niemieckiej, manifest rewolucyjny. Usiłowania Czerskiego i Ronge’go o zaprowadzenie neo-katolicyzmu w Niemczech, spotkał takiż los, jak księdza Chatel we Francyi; skończyły się na niczem, śród powszechnej na podobne rzeczy obojętności.

Ronsard (Pi otr de), zwany księciem poetów, a niekiedy Pindarem francuz-