page0258

255

go widział, nie śmiał mu nigdy przerywać, a chętnie sam sobie usłużył. W łaźni lub przy ubieraniu opowiadał im różne rzeczy nauczające, wypytywał, przestrzegał, później ułatwiał dalsze pokierowanie w świecie, żenił i wyposażał.

Raz podczas pobytu w Kownie dają mu znać, że jeden dworzanin, do którego nawet był zaża-lonym, jest chory, a mieszka wniezdrowej izdebce, w której turkot dochodzący z ulicy zmrużyć mu oka nie daje. Książę w tej chwili odstępuje mu największej, najbogatszej komnaty swojej, w której zawsze odmawiał pacierze; dla rozerwa-nia jego inelancholji, każe spraszać do niego znajomych z miasta i żeby przychodzili, częstować poleca. Inny dworzanin przychodzi raz do niego zgryziony. „Miłościwy książę, rzekł, zadłużyłem się półtora tysiąca złotych." Książę wysłuchawszy powody które go uniewinniały, „Bądź spokojny, odpowiedział, chociażbyś umarł, to ja za ciebie zapłacę." Iwkrótcepotem słowa dotrzymał.

Radziwiłł lubił polowanie do późnej starości, ale nigdy z uciskiem poddanych swoich, z które-mi zawsze rad był rozmawiać i pytać czy nie mają w czem krzywdy. Zwykł mawiać o włościanach: „Dobrodzieje to nasi, z ich łaski my panowie mamy pieniądze i chleb."