page0475

467

Simon — Simonijnsz

początkowych. Niektóre z pism Simon’a drukiem ogłoszonych, odznaczają się pięknością stylu, swobodą i wzniosłością myjf Wymienimy ważniejsze:

Etudes sur la theodicee de Platon et d' Aristote (1839); Histoire de V ecolt d? Alexandrie (9-ie wydanie 1861, tomów 2). Szczególną wziętość pozyskały jego trzy dzieła stanowiące trylogiją filozoficzną: Le Devoir (6 wyd. 1859), La Religion naturelle (5 wyd. 1859) i La Liberte de conscience (3 wydanie 1859). Przywiedziemy jeszcze znakomite prace treści filozoficzno-eko-nomicznej: La Liberte (1850, t. 2), L Ourriere (1863) i D Emie (1864). W tem ostaniem dziele, którego polskie tłomaczenie zapowiedziane w wydawnictwie dzieł tanich Trzecieskiego, przedstawia potrzebę upowszechnienia szkół ludowych z nauczaniem bezpłatnem i przymusowem. Simon zaopatrzył ważnym wstępem i przygotował edycyje Dekarta, Bossueta, Malebransza, Antoniego Arnaud. Wspólnie z pp. Jacąues i Saisset wypracował dzieło: Manuel de philosophie., znane w^r przekładzie polskim Eleonory Ziemięckiej. Natężał także do wydawnictwa Dkdionną re des Sciences philosophiąues Francisa. Ostatnią pracą Simon’a jest wydane w 1866 treści ekonomicznej dzieło: Le Tvavail.

Simonetta (Franciszek), biskup di Foligno, nuncyjusz apostolski w Polsce za Zygmunta IH, szlachcic medyolański, był najprzód znakomitym w kraju swoim prawnikiem, potem dostawszy się do Bzymu został referendarzem di Segnatura, a następnie proboszczem świętej Maryi della Scala w Medyjolanie. Paweł V papież dał mu w r. 1606 biskupstwo Foligno i zarazem posłał go do Polski z różą złotą dla królowej Konstancyi, drugiej żony Zygmunta III. Simonetta katedry swojej nie widział, bo przyjechawszy do Polski, ciągle tam przez sześć lat bawił i umarł w Warszawie 19 Stycznia 1619 r. Instrukcyja dana ma do Polski, wydrukowana jest w Relakcyjach Nuncyjuszów^T (t. II, str. 97). Zostawił po sobie listy tyczące się dziejów polski, pisane w latach 1609— 1610, z których wyjątki umieszczone są w dziele Turgieniewa: Specitn. Hist. Russiae munimenta (tom II, str. 141—154, 197—903). Całe zaś listy znajdują się w Aktach Nuncjatury polskiej (tom 33). Osobno istnieje w druku jego: Oratio in iriumpho Sigismundi III, Poloniae Regis (Wilno, 1611, w 4-ce).    F. M. S.

Simonides, Ob. Szymonowicz.

SimoniS (Teodor), głośny w swoim czasie Aryjanin, rodem z księztwa Holsztyńskiego. Był zakonnikiem noibertaninem, a porzuciwszy zakon i wyznanie katolickie, tułał się po różnych krajach, spodziewając się los zrobić między róźnowiercami. Ale mu się nie zupełnie dobrze powodziło. W Niderlandach przyznał się do Jansenijusza nauki dla otrzymania wsparcia pieniężnego, któremby mógł długi swe spłacić. W Szląsku został Ewangelikiem, lecz tem losu nie poprawił, udał się wiec do Morawii, a ztamtąd do Polski, gdzie na żarliwego się Aryjanina przerobił. W Kisielinie na Wołyniu pastorem zboru i rektorem tamecznej szkoły mianowany, naukę Socynijanów^r bardzo pilnie rozszerzał, co mu nie przeszkadzało do częstych zwad ze współwyznawcami za co kilkakrotnie wykluczony był z ich grona i więziony. Nakomec wygnano go z Polski, potem udał się do Hollandyi i umarł w Lejdzie 1639 r. Wydał z druku: 1) De principis falsis et idokitrms religumis pontijiciae (Lejda, 1631, w 8-ce). 3) De statu et religione propria papatus (tamże, 1638). F. M. S.

Simonijusz (Szymon), filozofii i lekarz, rodem Włoch, z miasta Luki, który dziełami swemi znakomite w sztuce lekarskiej zasługi położył, człowiek niespokojnego umysłu, kilkakrotnie zmieniał religijne zdania. Opuściwszy oj-

30*