page0630

Słowacki

mu udać się na trzy lata do Wioch na naukę lekarską, z obowiązkiem zostawienia za siebie zdatnego astrologa. Za powrotem wrócił do posady profes-sorskiej i umarł w Krakowie 1588. Przy układzie poprawy kalendarza czynnym bęaąc, do sławy akademii przyłożył się. Dowód tego jest w liście papieża, który pracę dokładną i szczęśliwą w tej mierze Słowackiego, jako wybornego astronoma, pochwałą swoją zaszczycił. Są w druku jego Schreib Ka— lender auf 1583 Jahr (Wrocław, 1582); Neues und alter Schreib Kalender auf das Jahr 1585 (tamże, 1584). Oba te kalendarze ułożone są na południk wrocławski.    F. M. S.

Słowacki (Euzebijusz), professor wymowy i poezyi w uniwersytecie wileńskim, urodził się we wsi Podhorcach w Galicyi 1772 r. dnia 15 Grudnia. W szkołach krzemienieckich okazał wcześnie niepospolitą zdatność do nauk i rozwijającym się talentem do wiersza i prozy zadziwiał. Ukończywszy nauki, pozbawiony środków dalszego utrzymania się przy szkołach lub też nabywania wyższych umiejętności w jakiej akademii, wyjednał sobie przez przyjaciół w Warszawie patent na geometra królewskiego, gdy właśnie w tym czasie na sejmie zapadł był wyrok rozgraniczenia całego kraju. Później nawet przez długi czas jeszcze trudnił się prywatnem rozmierzaniem obywatelskich majątków na Wołyniu; delikatna jednakże organizacyja jego ciała i słabość oczu zmusiły go do odmiany tego sposobu życia. Przyjął tedy obowiązek prywatnego nauczyciela w jednym zamożnym domu, gdzie poznany przez Tadeusza Czackiego wezwany został przez niego do gimnazyjum na professora wymowy. Tu otworzyło mu sic pole do pracowitszego zawodu, w którym chciwy nauki i zdolny do jej pojęcia, do szczęśliwego wykładu znajdował niemałe wsparcie w bogatych źródłach biblijoteki miejscowej i Poryckiej. Na— koniec ogłoszony w r. 1809 konkurs do katedry wymowy i poezyi w uniwersytecie wileńskim, podał mu sposobność do rozwinięcia swego talentu i dopełnił jego wziętości. Rozprawę O sztuce dobrego pisania w języku polskim,, przez niego wypracowaną, przyjął uniwersytet w r. 1811 i wezwał go na publicznego professora. W r. 1812 przyjął redakcyję Kuryjera wileńskiego» i utrzymywał ją przez pół roku, zbytnią pracą osłabił wątłe z przyrodzenia zdrowie. Umarł powszechnie żałowany 29 Paźdz. 1814 r. Byłto człowiek i professor pod każdym względem znakomity, przedmiot swój znał doskonale, cenił piękność dawnych wzorów i sam był poetą, tłomaczył i tworzył oryginalne dra— mata. Styl miał piękny i poetyczny, uczucia dużo, znajomość literatury polskiej niepospolita. Dzieła jego z druku wydane są: 1) Henryjada Woltera, przekład z francuzkiego, wierszem (Warszawa, 1803). 2) Mowa przy rozpoczęciu popisów rocznych w Gimnazyjum woły liskiem (Krzemieniec, 1808); 3) 0 potrzebie doskonalenia języków narodowych i używania mowy ojczystej iv ivykładzie nauk (b. m. dr. 1809, w 4-ce); 4) O życiu i pracach uczonych Józefa Czecha (Wilno, 1811, w 8-ce); 5) Dzieła po nim pozostałe celniejsze wyszły w Wilnie p. t.: 6) Słowackiego dzieła z pozostałych rękopis--mów zebrane, 1824—1826, 4 grube tomy. Przygotował on także materyjały do krytycznej historyi pisarzów polskich; 6) Prawidła wymowy i poezyi wyjęte z dzieł E. Słowackiego przez J. Szydłowskiego (Wilno, 1826: wydanie drugie Warszawa, 1833; trzecie w Wilnie, 1843; czwarte tamże, 1847; oprócz tego są jego rozprawy po czasopismach umieszczone.

Słowacki (Juiijusz), syn poprzedź., jeden z wielkiej tryjady poetów polskich, współzawodnik Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego, urodził się d. 23