page0858

850

Salomon

cedrowemi. W sali tronowej stał tron z kości słoniowej, powleczony złotem, po obu stronach były dwa lwy, a dwanaście lwów stało na sześciu stopniach. Salomon obwarował Jeruzalem murem i cytadellą, nazwaną Mella, nad którą, już Dawid pracował. Wzmocnił także inne miasta warowne, jako to: Hesser, Mageddo, mianowicie miasta pograniczne, jak Tadmor i Harnath; odbudował Gazer i nowy Bethoron i uczynił z nich mocne stanowiska strategiczne. Drzewo cedrowe i cyprysowe, użyte do tych budowli, architekci i artyści kierujący pracami i dozorujący robotnikiem, dostarczeni mu byli przez Ilirama, króla Ty-ru, któremu nawzajem wydawał on corocznie pewną ilość pszenicy i ohwy. Żaden z synów Izraela nie był używany do tych robót; wkładano je na ludność chananejską, której resztki pozostały w kraju i płaciły daninę. Salomon utrzymywał wielkie wojsko dla bezpieczeństwa swego królestwa. Miał 1,400 wozów wojennych, 12,000 jazdy. Siła zbrojna rozdzielona była między Jeruzalem i inne miasta obronne. Uczynił król 500 tarczy i puklerzów ze złota. Jeżeli rządy Salomona okazują się jako panowanie pełne blasku i przepychu, sprzyjające handlowi, przemysłowi i sztukom, wielce też zasłynęło między obcemi narodami nadzwyczajną mądrością swego monarchy; prowadził on kor-respondencyję z Hiramem, królem Tyru, w której oba królowie zadawali sobie zagadki. Królowa Saba przyjeżdżała do Jeruzalem, z drogiemi podarunkami, doświadczyć jego mądrości i rzekła: „Większa jest mądrość twoja i sprawy twoje, uiźli słowa którem słyszała.” Biblija mówi, że „mądrość Salomona przechodziła mądrość wszystkich ludów wschodnich i Egipcyjan; i był mędrszy nad wszystkich ludzi i sławny u wszech narodów okolicznych. Mówił też trzy tysiące przypowieści albo podobieństw, a pieśni jego było tysiąc pięć. Rozprawiał też o drzewach od cedru, który jest na Libanie, aż do hyzopu który wyrasta z ściany i mówił o zwierzętach, ptakach, płazie i o rybach. I przychodzili ze wszystkich narodów słuchać mądrości Salomonowej i od wszystkich królów ziemskich, kiórzy słyszeli mądrość jego” (III, Król. 4, 30—34). Przypisywano także Salomonowi wynalazek alfabetów syryjskiego i arabskiego. W ostatnich latach życia rozmiłował się on w mnogich niewiastach cudzego rodu. Mo-abitek, Ammonitek, Idumejek, z któremi niewolno było zaprzyjaźniać się synom Izraelowym, miał żon jako królowych siedmset, a nałożnic trzysta i odwróciły niewiasty serce jego od prawdziwego Boga; a gdy już był stary, puścił się Salomon za cudzemi bogami i chwalił Astarte, boginię Sydońską, Molocha, bałwana amońskiego, zbudował świątynie Charnus, bałwanowi Moab. Przykład króla straszny wywarł wpływ na poddanych. Rozgniewał się nań Pan Bóg i zapowiedział iż rozerwie państwo jego i da je słudze Salomona pod jego synem: i Jeroboam, otrzymał od proroka Ahiasa obietnicę królowania nad dzie-sięcią pokoleniami. — Kanon Pisma Świętego u Kebrejczyków obejmuje jako księgi Salomona: Przypowieści, Pieśń nad pieśniami i Elflilezyjastes, po he-brejsku Koheleth; te wszakże, zwłaszcza ostatnie, przynajmniej w dzisiejszej swej formie nie poehodzą od niego. Przypisywano też Salomonowi Księgi Mądrością równie jak ośmnaście Psalmów. Te ostatnie przesłał r. 1615 w^r ręko-piśmie z Konstantynopola Andrzej Schott, jezuita; ogłosił je drukiem pod tytułem: Adrerseria sacra (Lugduni, 1626), także jezuita De la Cerda, z przedmo-wą i uwagami, w których starał się dowieść, że te Psalmy układał Salomon, zbijali go Huet i Neumann: De Psalterio Salomonis (Wittemberg, 1687 roku). Rzeczywiście te psalmy, pięknym hebrejskim językiem pisane były za czasów rzymskich, niedługo po śmierci Pompejusza, którą autor uważa za karę gwałtu przezeń popełnionego na Jeruzalem i świątyni. Wiele też przyznawano pó-